درگذشت بزرگترین سرمربی تاریخ ملی ایران

به گزارش "ورزش سه" او در سن 94 سالگی و در شرایطی که شاید دیگر از آن لبخند براق خبری نبود، خانواده‌اش را تنها گذاشت آن هم در شرایطی که دیگر سالها بود کسی خبری از وی نمی‌گرفت. البته شهرت اوفارل به تیم ملی ایران بر نمی‌گردد، او سرمربی تیم منچستریونایتد و جانشین سر مت بازبی یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های تاریخ این باشگاه بزرگ انگلیسی بود؛ چهره‌ای که در سال 1971 هدایت یونایتد را برعهده گرفت.

اوفارل اولین سرمربی اروپای غربی تیم ملی فوتبال ایران بوده است که در سال 1353 و طی یک قرارداد دو ساله به‌عنوان سرمربی تیم ملی معرفی شد و جای محمود بیاتی را گرفت؛ بیاتی که موفق نشده بود با تیم ملی ایران به جام جهانی 1974 صعود کند، با رویکرد جدید فدراسیون فوتبال ایران برای حضور یک مربی بزرگ، جای خود را به فردی داد که در اولین ماموریت ایران را قهرمان بازی‌های آسیایی تهران کرد.

اوفارل در سال 2007 با دعوت باشگاه پرسپولیس به‌همراه آلن راجرز به ایران آمد

شادروان حمیدرضا صدر در مطلبی که درباره‌ او نوشته، داستان حضور او در ایران را چنین نگاشته است:

«به اوفارل در بدو ورودش عنوان "مردی آمده از امپراطوری استعمارگر" دادند. وقتی او در مرداد 1353 در نخستین گامش اردویی در تهران برپا ساخت همه در حال له کردنش بودند. وقتی مردانش در دیدار تدارکاتی برابر فنرباغچه به رهبری دی دی برزیلی 0-3 پیروز شدند کسی دست نزد، کسی هورا نکشید. شمشیرها آخته بودند و قلم‌ها تیز. او را مربی لجوج و متکبری خواندند که نمی‌خواهد ایران را بشناسد. او را به‌رغم آن که ایرلندی بود، مرد انگلیسی خطاب کردند که هنوز با رویای امپراطوری بریتانیا از خواب بلند می‌شود. گفتند یکدندگی‌اش آمیخته به لافزنی است. نوشتند ایران را "سرزمین هزار و یک شب" پنداشته و مثل شهرزاد قصه‌‌گو برای نجات جانش، امیر را با بافتن هزار و یک قصه افسون کرده. تکرار کردند انگلیسی لافزن می خواهد ایرانیان را خواب کند. به ضرب و تقسیم روی آوردند. به این که اوفارل آمده تا 730 روز دروغ بگوید و 700 هزار تومان (سالی 350 هزار تومان، سالی 50 هزار دلار، ماهی 4 هزار دلار) بزند به جیب. مفت مفت.

فرانک اوفارل در اولین تورنمنت ملی در سال 1353 در ورزشگاه امجدیه

ماموریت اوفارل فتح بازی‌های آسیایی تهران 1974 بود. او پیش از آغاز مسابقات ضیافت شامی - احتمالا با فشار و اصرار فدراسیون -  به افتخار رسانه‌ای‌ها ترتیب داد تا شمشیرها غلاف شوند. ایران با پیروزی 7 صفر مقابل پاکستان، 2 یک مقابل برمه، 6 صفر مقابل بحرین ، یک صفر مقابل مالزی، یک صفر مقابل عراق و سرانجام 2 صفر مقابل کره جنوبی پا به دیدار نهایی گذاشت. آن جا با یک گل پیروز شد و جام را با فقط یک گل خورده بالا برد. ولی خرده گیران می گفتند بهترین‌های یک دوران را در اختیار داشته: ناصر حجازی را درون دروازه. جعفر کاشانی، عزت جان ملکی، مسیح مسیح نیا و اکبر کارگرجم را در دفاع. علی پروین، قلیچ خانی، علی جباری و محمد صادقی را در میانه میدان و غلامحسین مظلومی، رضا عادلخانی و حسن روشن را در خط حمله.

ماموریت اوفارل در 24 شهریور 1353 تمام شد. پیش از رفتنش در رستوران استادیوم صد هزار نفری از همه وداع کرد. در متن خداحافظی‌اش کسی را جا نینداخت. مردم و بازیکنان را. فدراسیونی‌ها و رسانه‌ای‌ها را. دستیارانش -  حسن حبیبی، حشمت مهاجرانی و بهمن صالح نیا - را مربیان بزرگی برای آینده فوتبال ایران خواند. نوع خداحافظی‌اش نمایانگر روحیه حرفه‌ای‌اش بود. نه انتقاد کرد و نه کسی را مقصر خواند. نه نق زد و نه گناهی را برشمرد. همه را ستود و سپاس گفت. می‌گفت دیروز منچستر بوده، امروز تهران و فردا جایی دیگر. اوفارل رفت و رکورد 78/77 درصدی پیروزی‌اش میان مربیان تیم ملی ایران که بیش از 6 بازی انجام دادند هنوز بهترین است: 9 بازی، 7 پیروزی، 2 تساوی و بی شکست.»

روحش شاد و یادش گرامی.