آینده مبهم کارگزاران سازندگی

گروه سیاست مثلث‌آنلاین: حزب کارگزاران سازندگی حاشیه کم‌ندارد؛ پیشتر اخبار اختلافات این حزب با دیگر احزاب اصلاح‌طلب به گوش می‌رسید و حتی تقابل دبیرکل آن یعنی غلامحسین کرباسچی با سید محمد خاتمی که گفته بود خاتمی رهبر اصلاحات نیست و حالا گویا اختلافات درون‌حزبی که در یکی‌دو روز گذشته گفته شد تعدادی از سران این حزب از ادامه عضویت در کارگزاران استعفا داده‌اند. این خبر را فرزانه ترکان، یکی از اعضای کارگزاران به داد و گفت: «من به دلیل زاویه‌ای که با برخی سیاست‌های حزب کارگزاران، خصوصا در انتخابات اخیر پیدا کردم از عضویت در حزب کارگزاران استعفا دادم. چند نفر از افراد صاحب‌رأی و بزرگان حزب هم علاوه ‌بر من از عضویت در حزب کارگزاران استعفا دادند... مشکل ما در حزب و در جامعه بزرگ‌تر یعنی اصلاح‌طلبان این است که با زاویه بسته خودشان و فقط به جهت اینکه در قدرت جایی داشته باشند، وارد سیاست شدند و به مشکلات جامعه نگاه کردند؛ درصورتی‌که من فکر می‌کنم برای حل مشکلات باید برنامه‌ریزی صورت می‌گرفت... اگر قرار باشد همیشه دبیر و رئیس ما و کمیسیون سیاسی ما همان افرادی باشند که ۱۵ و ۲۰ سال قبل بودند، نمی‌توان تغییری حس کرد؛ چراکه این افراد هر کاری که بلد بودند و هرچه به ذهنشان رسیده تا امروز انجام داده‌اند، باید اجازه بدهیم ایده‌های نو و جوان‌هایی که خلاق هستند بیایند و برنامه، کمک و راهکار ارائه بدهند».

البته اختلافات درونی اعضای کارگزاران امر جدیدی نیست؛ چنانکه برای مثال هدایت‌الله آقایی یکی از اعضای این حزب در انتقاد به تمایل اعضای کارگزاران از علی لاریجانی در انتخابات به «مثلث‌آنلاین» گفته بود: «کسانی مانند آقای کرباسچی که خواهان حمایت از آقای لاریجانی هستند یا دو جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا را یکی می‌دانند که اگر این‌طور فکر می‌کنند به نوعی مردم را به بازی گرفته‌اند زیرا همین‌ها سال‌ها دم از تفاوت میان اصولگرایان و اصلاح‌طلبان زده‌اند یا آنکه استدلال انتخاب میان بد و بدتر را مطرح می‌کنند و می‌گویند که در شرایطی که نمی‌شود یک نامزد کاملا اصلاح‌طلب داشت باید از نامزد اصلاح‌طلب حمایت کنیم که این هم توجیه بدتر از گناه است زیرا قرار است چه چیزی بدتر شود؟ قرار است مثلا شرایط بدتر از زمان دولت روحانی شود؟ آیا روحانی که نامزد مورد حمایت اصلاح‌طلبان بود و از قضا نیرویی ائتلافی به شمار می‌آمد وضعیت را بهبود بخشید؟ من تصور می‌کنم که حمایت از لاریجانی و از بین بردن مرزهای اصولگرایی و اصلاح‌طلبی آب در هاون کوبیدن است».

از سوی دیگر شخصیتی مانند محمد هاشمی رفسنجانی هم از عضویت در این حزب استعفا داده بودند.

اما حالا فرزانه ترکان علاوه بر استفعا از قدری از مسائل پشت پرده هم سخن گفته است و به نوعی می‌توان دریافت که گلایه او از همیشگی بودن دبیرکلی کرباسچی و نقش آفرینی مرعشی در این حزب بدون توجه به دیدگاه سایر ارکان حزب است.

البته در برابر سخنان اخیر ترکان محمد عطریانفر، رئیس کنگره حزب کارگزاران و از اعضای شورای مرکزی این حزب، با رد سخنان اخیر ترکان به روزنامه «شرق» می‌گوید: «تنها کسی که از حزب کارگزاران استعفا داده، سرکار خانم ترکان است و هیچ‌یک از دیگر اعضای حزب از عضویت استعفا نداده‌اند». او در ادامه بیان می‌کند: «تصمیم جناب آقای طاهر‌نژاد و یکی، ‌دو نفر دیگر از دوستان مبنی ‌بر انصراف از عضویت شورای مرکزی برای پاسخ به خواسته مدنظر سرکار خانم ترکان مبنی ‌بر اینکه باید میدان برای جوان‌ترها باز شود و مسئولیت‌های درون‌حزبی به جوانان واگذار شود، بوده است و مرجع تصمیم‌گیری برای پذیرش استعفای عزیزان از شورای مرکزی هم کنگره حزب است و تا زمانی که کنگره برگزار نشود، این استعفاها منشأ اثر نیست و من همین‌جا اعلام می‌کنم آنچه خانم ترکان مبنی ‌بر اینکه برخی بزرگان حزب از ادامه عضویت در حزب کارگزاران استعفا داده‌اند، قرین به صحت نیست و چنین سخنانی را تکذیب و باز تأکید می‌کنم به‌جز خود ایشان، هیچ فرد دیگری از حزب کارگزاران استعفا نداده است و آن یکی، ‌دو نفر هم صرفا برای ایجاد فضای باز و حضور فعال‌تر جوانان در شورای مرکزی حزب از استمرار عضویت در شورای مرکزی استعفا داده‌اند». عطریانفر در پاسخ به این پرسش که آیا اختلاف‌نظرهایی میان اعضای حزب کارگزاران وجود دارد یا خیر، مطرح کرد: «اینکه در حزب درباره مسائل مختلف گفت‌وگو شکل می‌گیرد و دیدگاه‌های مختلفی هم مطرح می‌شود، هویت و طبیعت حزب است. افراد با دیدگاه‌های مختلف دور هم جمع می‌شوند و به بحث می‌پردازند و مناقشه می‌کنند تا بر پایه این رویکرد، سطح اختلاف‌ها کاهش یابد و به جمع‌بندی برسند. حزب، پادگان نیست که همه یک‌طور فکر کنند و مثل هم اظهارنظر کنند. در هر حزبی دیدگاه‌های متنوع و متکثری وجود دارد و دیدگاه‌ها متفاوت است. اصالتا برای نیل به یک تصمیم سیاسی واحد گفت‌وگو می‌شود و نتیجه مشترک از طریق رأی اکثریت بازتاب پیدا می‌کند. اینکه برخی افراد وقتی نظرشان در جبهه اکثریت قرار نمی‌گیرد، نباید گلایه کنند و راه قدرناشناسی را در پیش بگیرند و چنین رویکردی با منطق کار جمعی قابل پذیرش نیست... حتما اختلافات درون احزاب طبیعی است و این تفاوت‌ها در اندیشه و فهم سیاسی، خصصیه ذاتی کارکرد حزبی است و هیچ‌کس نباید انتظاری غیر از این داشته باشد. همه اعضا هیچ‌گاه مانند هم فکر نمی‌کنند. حتی اگر آنهایی که در اقلیت حضور دارند به دلیل تأمین‌نشدن خواسته‌شان از حزب کنار بروند، باز هم ممکن است در موضوع دیگری میان همان اکثریتی که پیش‌تر در موضوعی موافق بودند، در بحثی دیگر اختلاف به وجود آید؛ بنابراین انتظار فقدان اختلاف‌نظر در میان اعضای یک حزب سالبه به انتفاء موضوع است. اصلا کارکرد حزب و توفیقات کار جمعی با وجود اختلافات پیش می‌رود و حزب ایجاد می‌شود تا برای تصمیم‌گیری‌، اختلاف‌ها کم شود. اگر همه نیروهای سیاسی اختلاف‌نظرها را به رسمیت بشناسند و همگان تن به رأی اکثریت دهند، حتما و هیچ‌گاه اختلافات مشکل‌ساز نخواهند بود، بلکه پیش‌برنده و باعث تصمیم‌سازی‌های مؤثر خواهد شد و منطق حیات سیاسی حکم می‌کند که در پی هر اختلافی، نتیجه واحد مبتنی‌بر رأی اکثریت حادث می‌شود».

حالا باید دید که آیا اختلافات در حزب کارگزاران سازندگی واقعی و عمیق است یا به گفته عطریانفر یک امر طبیعی است و به جز ترکان هیچکس از این حزب استعفا نداده است؟