ناز کردن‌های سیاسی یا تهدید نظام به تحریم انتخابات؟

گروه سیاست مثلث‌آنلاین: اخیرا غلامعلی حداد عادل گفته است که برخی اصلاح‌طلب‌ها قدری سختگیر هستند، اما برخی واقع‌بین‌تر هستند؛ قدری ناز می‌کنند، اما در هر حال در انتخابات شرکت خواهند کرد. همین یک جمله کافی است تا بررسی کنیم که بهانه‌جویی‌های اصلاح‌طلبان واقعا نازکردن سیاسی! است یا آنکه آنها در پی این بهانه‌جویی‌ها اهداف دیگری را دنبال می‌کنند؟

اصلاح‌طلبان همواره یک سیاست دوگانه را در پیش داشته‌اند؛ اگر برنده انتخابات شوند، می‌گویند مردم نه بزرگ به اصولگرایان گفتند و اگر بازنده شوند می‌گویند انتخابات آزاد در کار نبود و رسما اصل انتخابات در ایران را زیر سؤال می‌برند. آنها پیش از هر انتخابات هم به زعم خود حاکمیت را تهدید به تحریم انتخابات می‌کنند تا از مسیر بتوانند نظراتشان را بر شورای نگهبان تحمیل کنند. آنها سطح بهانه‌جویی‌ها را به قدری بالا می‌برند که افکار عمومی تحت تأثیرشان قرار گیرد و به نوعی به حاکمیت بگویند اگر همه نامزدهای ما ولو آنان که سابقه اقداماتی علیه نظام را داشته‌اند، تأییدصلاحیت نکنید، همان مردمی که تحت تأثیر القائات ما قرار گرفته‌اند را به سمت تحریم می‌بریم و باعث می‌شویم تا مشارکت پایین آید.

نیروهای اصلاح‌طلب در این مسیر تقسیم وظیفه کرده‌اند و این تحلیل هم وجود دارد که اصلا میان آنها رادیکال و میانه‌رویی وجود ندارد و همه در راستای یک هدف‌گذاری حرکت می‌کنند اما با وظایفی متفاوت. مثلا از یک سو حزب اتحاد ملت به عنوان یک حزب رادیکال تندترین مواضع را اتخاذ می‌کند تا به زعم خودشان تهدید به تحریم را انجام داده باشد و از آن سو برای حفظ شرایط سیاسی و جلوگیری از پاسخ صریح نظام به اصلاح‌طلبان حزبی مانند کارگزاران وارد صحنه می‌شود و می‌گوید اگر شرایط مهیا باشد در انتخابات شرکت می‌کنیم یا از یک سو سعید حجاریان نظریه‌های انتزاعی خود درباره نبود واقعی انتخابات در کشور مطرح می‌کند و از سوی دیگر سید محمد خاتمی بر اصل انتخابات تأکید می‌کند.

به نظر می‌رسد این رویکردها بیش از آنکه ناز سیاسی باشد، نوعی حربه انتخاباتی است تا بتوانند امتیاز بیشتری از حاکمیت بگیرند و البته اگر این خواسته محقق نشد، نازکردنی باقی نمی‌ماند و اصلاح‌طلبان به سمت تحریم انتخابات حرکت می‌کنند.