از خانه فرار و با دوشنبه ازدواج کردم/حالا می خواهد مرا به افغانستان ببرد

 روز آشنایی شهره خانه شان در افسریه تهران را ترک کرد تا خرید کند . وقتی کیسه های خرید را در راه بازگشت روی زمین گذاشت تا زیر نور آفتاب استراحت کند نمی دانست سرنوشتش در سایه ساختمان نیمه کاره‌ ای که ایستاده بود، رقم خواهد خورد.

خنکای باد از درون ساختمان به جانش پیچید. خم شد تا کیسه ها را بردارد که نگاهش به کارگر جوانی خیره ماند. پسرجوان دست در ماسه برده بود و به او نگاه می‌کرد. احساس کرد برق او را گرفته است. سرش را زیر انداخت و دوباره به راهش ادامه داد. تا صبح فکر می‌کرد. یک لحظه نمی توانست از فکر کارگر ساختمان بیرون بیاید روز بعد دوباره راه افتاد. انگار یک حس غریب او را به طرف ساختمان نیمه کاره می کشاند.

لباس مرتبی پوشید و راه افتاد. به ساختمان که رسید احساس کرد نفس‌اش در حال بند آمدن است. از کارگر جوان خبری نبود. احساس بدی پیدا کرد. با خودش فکر کرد شاید بی‌جهت فکر وخیال کرده است. در همین فکرها بود که صدایی او را به خود آورد. شهره خواست به خانه برگردد که صدای مردانه ای به او سلام داد. به عقب برگشت. همان پسر بود. چهره شهره از خجالت سرخ شده بود. پسر خنده ای کرد و خودش را دوشنبه معرفی کرد.

در دادگاه «شهره» حالا با یک بچه کوچولو پای در شعبه دادگاه گذاشته است باز گونه هایش سرخ است نمی داند از کجا شروع کند. شهره بغض کرد و گفت:آقای قاضی نمی دانم چرا من به این جوان علاقه مند شدم .پسرعموها و پسرخاله هایم خواستگاران من بودند اما یک نوع وابستگی‌ خاص به دوشنبه پیدا کرده بودم.

وی افزود: او همان روز نخست به من گفت دوستم دارد و می خواهد به خواستگاری ام بیاید. می‌دانستم که پدرم او را هرگز برای دامادی اش نمی پذیرد، مادرم حتما غش می کرد، در دلم غوغایی برپا شده بود.

زن گریان گفت: پدرم وقتی شنید، مخالفت کرد و می گفت، همین که توی گوشش نزدم و از در خانه بیرونش نینداختم به حرمت تو بود.پس دیگر نشنوم که در این خانه در این باره حرفی زده شود.

فرار از خانه پدری

شهره به دخترش خیره شد و گفت: شب و روز گریه می کردم اصلا نمی‌توانستم از فکر«دوشنبه»بیرون بیایم. وقتی برای دیدن «دوشنبه» رفتم او پیشنهاد فرار داد . ابتدا نپذیرفتم، خواستم باز پدرم را راضی کنم اما او با شنیدن اصرار من سیلی محکمی به گوشم زد و گفت از صبوری اش سوءاستفاده کرده ام.

شهره گفت: همان شب تصمیم به فرار گرفتم صبح در حالی که شناسنامه ام را برداشته بودم به بهانه رفتن به خانه خاله ام بیرون آمدم. چند دست لباس هم با خودم برداشته بودم. نزد دوشنبه رفتم و با آشنایی که او داشت به عقد هم درآمدیم.

زن جوان ادامه داد: آقای قاضی وقتی زن دوشنبه شدم. باورم نمی‌شد این قدر تنها بمانم. دوشنبه از صبح تا غروب سر ساختمان بود و شب که به خانه بر می‌گشت کم‌حرف گوشه‌ای می نشست. من هیچ شباهتی به شیوه زندگی او نداشتم. دلتنگ دوستان و خانواده‌ام شده بودم. پدرم حاضر نبود من را ببیند. مادرم هم با دخالت های خاله هایم از من روی برگردانده بود، خواهری هم نداشتم و برادرم خیلی کوچک بود. نمی خواستم تنها باشم به خاطر همین خیلی زود مادر شدم.

باور نمی‌کردم که به این زودی مسئولیت مادری هم بر دوش من افتاده است، هنوز خودم را در زندگی دوشنبه نتوانسته بودم پیدا کنم. شهره گفت: این دختربچه که می بینید کوچک ترین بچه ام است دو پسر هم دارم با زحمت زیاد توانستم دستی به سر و روی زندگی ام بکشم ولی بچه‌ها هر چه بزرگ‌تر می‌شدند مشکلات‌ ماهم بیشتر می‌شد.

بچه‌هایم هنوز شناسنامه ندارند. شوهرم کارت اقامت ندارد. او فرق کرده است. دیدگاه های عجیبی دارد فقط زور می گوید خانواده ام من را کلا نادیده گرفته اند. فقط یک دوست خوب دارم. لیلا آرایشگاه دارد با او درددل می کنم و او خواسته به دادگاه بیایم تا نجات پیدا کنم. تازه متوجه شدم که چرا پدرم با این وصلت مخالفت می‌کرد.

شهره گفت: دوشنبه می خواهد به کشورش برود. او اصرار دارد من را هم با خودش ببرد اما من نمی روم. بچه ها را بهانه ای برای تهدید کرده است می گوید آن ها را با خودش می برد. باور کنید نمی خواهم بچه هایم را از دست بدهم اما باید طلاق بگیرم و می خواهم حضانت بچه هایم به من برسد و بتوانم برای آن ها شناسنامه بگیرم. دوشنبه ابتدا نمی پذیرفت. سفری به کشورش کرد و برگشت و پذیرفت طلاقم بدهد. یکی از زنانی که همسر پسرعموی دوشنبه است به من گفت انگار می خواهد آن جا ازدواج کند.می دانم بدبخت شده ام اما می خواهم با کار در آرایشگاه بچه هایم را بزرگ کنم.

بنابه این گزارش؛ قاضی دادگاه خانواده شهید محلاتی با احضار شوهر شهره به دادگاه قرار است طبق قانون حکم نهایی را صادر کند.