خصوصی‌سازی سرخابی‌ها را از ذهن‌تان بیرون کنید دولت دقیقه نود به استقلال و پرسپولیس پول تزریق می‌کند

مسعود اقبالی در مثلث نوشت:

قبل از اینکه در مورد بدهی باشگاه‌های استقلال، پرسپولیس و نفت تهران صحبت کنیم باید بپذیریم که فوتبال ما نه‌تنها حرفه‌ای نیست بلکه به نظرم آماتور هم نیست. فکر می‌کنم وقتی صورت‌مساله را بدانیم خیلی راحت‌تر می‌توانیم درباره بحث بدهی‌ها صحبت کنیم. ما امروز نگرانیم که کنفدراسیون فوتبال آسیا هشدار داده تیم‌های ما را محروم می‌کند. AFC تاکید کرده که تیم‌های بدهکار ما حق حضور در لیگ قهرمانان آسیا را نخواهند داشت. به‌طور مرتب هم در داخل در بوق و کرنا می‌کنیم که دولت باید به داد این تیم‌ها برسد و دست‌شان را بگیرد. این باشگاه‌ها ابدا حرفه‌ای نیستند. مشکلاتی که در حوزه فرهنگ و اقتصاد و سیاست داریم حالا در ورزش به‌خصوص فوتبال هم دیده می‌شود. همان مشکلات در فوتبال هم رسوخ کرده و ما می‌بینیم که در اکثر موارد منافع شخصی را بر منافع باشگاه یا منافع ملی ‌ترجیح می‌دهند. شاید این سوال مطرح شود که مگر مدیران فوتبال ایران این مشکلات را نمی‌بینند؟ به نظرم خیلی‌ها مشکلات را می‌دانند اما یا توان مقابله با این مشکلات را ندارند یا به لحاظ مدیریتی آن‌قدر توانمندی ندارند که بخواهند این مشکلات را حل کنند. بعضی‌ها هم که به‌طور کلی از این مشکلات اساسی چشم‌پوشی می‌کنند. برخی از همین مدیران ساده‌ترین مسائل را هم نمی‌توانند حل کنند. چون اساسا با قوانین AFC و FIFA آشنایی ندارند. در واقع اینها عادت کرده‌اند که مشکلات را در همان دقیقه نود حل کنند و منظور از حل‌کردن یعنی اینکه در وقت‌های تلف‌شده به‌دنبال کمک‌های بیرونی هستند. اما اینها و صدها مساله شبیه به این را می‌دانیم. چه باید کرد؟ به نظرم یک بار برای همیشه باید مشکل مالی این باشگاه‌ها حل شود. آن هم از طریق ایجاد یک ساختار. دولت باید اسپانسرهایی را به این دو باشگاه معرفی کند که بتوانند از عهده خرج‌های سنگین این دو باشگاه برآیند. اسپانسرهای قدرتمند زیادی در ایران وجود دارد که اگر در فوتبال سرمایه‌گذاری کنند، می‌توانیم امیدوار باشیم که شرایط به‌طور کلی دگرگون شود. باشگاه‌های پرطرفداری مثل استقلال، پرسپولیس و ‌تراکتورسازی نباید مشکل مالی داشته باشند. دولت باید از اینها حمایت کند. روشن است که اینها نمی‌توانند روی پای خودشان بایستند. اصلا تصور نکنید که مشکلات مالی این باشگاه‌ها با همین رویه‌ای که در پیش گرفته‌اند حل خواهد شد. اگر دولت به داد این باشگاه‌ها نرسد و در آینده محرومیت‌های احتمالی نصیب این باشگاه‌ها شود شک نکنید که فوتبال ملی ما آسیب‌های فراوانی خواهد دید. واقعیت این است که نتیجه‌گرا‌بودن فوتبال ایران نیز به‌طور مشخص باعث بروز چنین مشکلاتی شده است. مدیران با صرف هزینه‌های هنگفت سعی می‌کنند شرایط نسبتا مناسبی برای تیم‌های خودشان ایجاد کنند تا بتوانند نتیجه لازم را بگیرند. در غیر این صورت روشن است که به آن مدیران زمان کافی داده نخواهد شد. وقتی ما دیدگاه استراتژیک نداریم، دست به ساختار‌سازی نمی‌زنیم. فقط به امروز نگاه می‌کنیم و اصلا با فردا کاری نداریم باید هم چنین مسائلی برای فوتبال‌مان پیش بیاید. بنابراین برای خیلی از مدیران ما باتوجه به شناختی که از شرایط فوتبال ایران دارند اساسا این موضوع خیلی اهمیت ندارد که در نقل و انتقالات بازیکنان یا مربیان تورم ایجاد شود و اینها با قراردادهای نجومی‌ کمترین بازدهی را هم نداشته باشند. آنها سخت هزینه می‌کنند و بعد هم استدلال می‌کنند که اگر نتیجه لازم را نگرفتم من را کنار می‌گذارند و فرد دیگری جایگزینم خواهد شد. در صورتی که این نگاه باعث شده تا فوتبال ایران روز به روز بدهکارتر شود و شرایط بدی برای ما رقم بخورد. الان شما مدیران استقلال و پرسپولیس و نفت را برکنار کنید. چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ من به شما می‌گویم هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد. چون مدیر بعدی هم دقیقا همان راهی را خواهد رفت که این مدیران رفته‌اند. در واقع ماندن یا نماندن این مدیران به نتایج تیم‌های تحت مدیریت‌شان بستگی دارد. اگر طاهری در پرسپولیس می‌ماند صرفا به خاطر نتایجی است که این تیم کسب کرده است و شما‌ تردید نداشته باشید استقلال هم به محض اینکه از بحران نتیجه‌گیری نجات پیدا کند مدیریتش دستخوش تغییر خواهد شد. خیلی از آقایان که در ایجاد تعهدات مالی سنگین برای باشگاه‌ها نقش ویژه‌ای داشته‌اند اساسا برای پیشرفت فوتبال به باشگاه‌ها نمی‌آیند. آنها برای رسیدن به معروفیت و برخی امتیازهای دیگر به این باشگاه‌ها می‌آیند و به محض اینکه شرایط برای ماموریت بعدی شان فراهم شد به جای دیگری می‌روند. آنها از باشگاه‌ها برای رسیدن به منافع فردی استفاده می‌کنند و در واقع باشگاه را پله‌ترقی خودشان می‌کنند. با همه اینها در مورد بدهی دو باشگاه استقلال و پرسپولیس معتقدم دولت اجازه نمی‌دهد که بدهکار‌بودن‌شان باعث شود از حضور در لیگ قهرمانان آسیا محروم شوند. دولت باتوجه به اسپانسرهای ویژه‌ای که دارد به‌طور حتم به این مساله ورود می‌کند تا این بحران را سپری کند. برای دولت باشگاهی مثل نفت و محرومیتش چه اهمیتی دارد اما بی‌تردید استقلال و پرسپولیس فرق می‌کند و دولت نمی‌خواهد این پایگاه عظیم تبلیغاتی را از دست بدهد. بنابراین ظرف همین یک هفته مشکل این دو باشگاه را حل می‌کنند اما به‌طور موقت. ما هیچ وقت برنامه بلند‌مدتی برای حل مشکلات مالی این دو باشگاه نداشته‌ایم. بحث خصوصی‌سازی هم که اخیرا توسط وزیر ورزش مطرح شده است را نمی‌پذیرم. امکان ندارد که دولت دست از سر پرسپولیس و استقلال بردارد. اساسا فوتبال ما این توانمندی را ندارد که خصوصی شود. برای خصوصی‌شدن ما نیاز به یک برنامه بسیار دقیق و همچنین بنگاه‌های عظیم اقتصادی داریم که بتوانند از عهده هزینه‌های این فوتبال برآیند اما چنین امکانی داریم؟ چنین بنگاه‌هایی که نمونه بارز آن را در کشورهایی مثل چین و ژاپن می‌بینیم، در همین فوتبال خودمان دیده‌ایم؟ نه. حتی چیزی شبیه به این بنگاه‌های اقتصادی را هم ندیده‌ایم. آن وقت چگونه خیلی راحت شعار خصوصی‌سازی می‌دهیم؟ کدام شرکت و با چه دلگرمی ‌بابت فروش محصولاتش از طریق تبلیغات دور زمین یا موارد دیگر به سمت فوتبال ما می‌آید؟ تا اینجای کار که چنین چیزی ندیده‌ایم. به‌طور حتم شرایط از این به بعد سخت‌تر هم خواهد شد. دولت با مشکلات عدیده اقتصادی که دارد امکان ندارد که زیر بار هزینه‌های ورزش حرفه‌ای برود و طبق سال‌های پیش بخواهد حمایتش را همان‌گونه ادامه دهد. بنابراین اتفاقی که رخ می‌دهد این است که همه کشورها به سرعت باد از کنار ما می‌گذرند و توسعه پیدا می‌کنند اما هنوز فوتبال ایران می‌خواهد با داشته‌های سه دهه پیش خود مشکلاتش را حل کند. با این اوصاف شما فکر می‌کنید برای یک عده اصلا اهمیت دارد که سه نماینده ما از لیگ قهرمانان آسیا محروم شوند؟ باور کنید برایشان اهمیت ندارد. حتی بدتر از این، فکر می‌کنید برای عده‌ای که اتفاقا تصمیم‌ساز هم هستند اهمیتی دارد که این تیم‌ها حتی به قهرمانی آسیا برسند؟ باور کنید برخی مسائل یا اهداف دیگر برایشان اهمیت بیشتری دارد تا موفقیت‌های ورزشی. چون اینها اساسا فوتبال را یک پدیده اجتماعی نمی‌بینند. نگاه‌شان به فوتبال کاملا سنتی و توام با توهم است. در واقع باید بگویم که فوتبال برای برخی مدیران ما صرفا بازی است. یک بازی کودکانه که باعث می‌شود آنها زودتر به اهداف‌شان برسند. اگر شما به این آقایان بگویید که فوتبال باعث می‌شود که جامعه بهداشت روانی بهتری پیدا کند به شما می‌خندند. برای آنها فوتبال فقط یک سرگرمی ‌است. نتیجه همین دیدگاه امروز باشگاه‌های ما را وارد بحرانی کرده که نمی‌توانند پاسخ هواداران را بدهند. به همین دلیل است که ما در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن نقد تیم‌ملی نوجوانان‌مان را در یک برنامه تلویزیونی می‌بینیم و تمام. دیگر کاری با این تیم نداریم. برایمان مهم نیست. اصلا چند روز دیگر این بازیکنان و این تیم‌ملی را فراموش می‌کنیم. اصلا دنبال این نمی‌رویم که بدانیم چرا آلمان را شکست دادیم اما به اسپانیا باختیم. دنبال این چیزها نمی‌رویم چون اصلا برایمان فایده شخصی ندارد. چرا این تیم به قهرمانی نرسید؟ چرا با پنجمی ‌این تیم این‌قدر تبلیغات می‌کنیم؟ هزاران چرای دیگر در مورد این فوتبال آشفته مطرح است اما پاسخی برایش نیست. من اخیرا از میانمار برگشتم. کشوری که نسبت به کشور ما بسیار فقیر است. باور کنید آنها صد برابر بیشتر از ما به فوتبال توجه می‌کنند. می‌خواهند پیشرفت کنند. در ویتنام و کره شمالی و کشورهای دیگر هم همین‌طور. اما در اینجا باشگاه‌های ما باید فرصت‌های ۱۰‌روزه بگیرند که بدهی‌های هنگفت‌شان را تسویه کنند. دردناک است. باعث تاسف است.