گفتوگوی مثلث با طیبه سیاوشی
باید راه‌حل پیدا کنیم
طیبه سیاوشی، چهره سیاسی اصلاح‌طلب و نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس، در دهمین دوره مجلس شورای اسلامی است. او دارای مدرک کارشناسی علوم سیاسی از دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل از دانشکده وزارت‌خارجه است. سیاوشی بارها در خصوص مسائل مربوط به حوزه ورزش دیدگاه‌های خود را شجاعانه مطرح کرده است. او در خصوص مساله عدم رویارویی با ورزشکاران رژیم‌صهیونیستی نیز نظرات خاص خود را دارد و در گفت‌وگو با مثلث درباره ظرافت‌های تصمیم‌گیری در این مورد به‌خصوص مطالب مهمی را مطرح می‌کند. متن مصاحبه مثلث با این نماینده مجلس شورای اسلامی را می‌خوانید.
موضوع عدم رویارویی با نمایندگان رژیم‌صهیونیستی در مسابقات ورزشی حالا به سوژه داغ رسانه‌ها تبدیل شده است. نظر شما در این زمینه چیست؟
ما در همه این سال‌ها با بهانه‌جویی از رویارویی با نمایندگان رژیم‌صهیونیستی پرهیز کرده‌ایم. روشن است که از این به بعد کار فدراسیون‌ها و نهادهای ورزشی ما برای توجیه‌کردن مقامات بلندپایه فدراسیون‌های جهانی کار بسیار دشواری است و شاید هم دیگر امکان‌پذیر نباشد.
چه راه‌حلی وجود دارد؟
ما باید یک راه‌حل درست برای این موضوع پیدا کنیم. من در این باره با یک ورزشکار صحبت می‌کردم و واقعا حال خوبی نداشت. شما می‌دانید بعضی از همین ورزشکاران ما در وزن‌کشی‌ها چه رنج و سختی‌ای را تحمل می‌کنند. وقتی نمی‌توانند نتیجه ماه‌ها تمرین و تلاش‌شان را ببینند، واقعا از نظر روحی به هم می‌ریزند. ضمن اینکه موضوع عدم رویارویی با ورزشکاران اسرائیلی هیچ وقت به‌طور رسمی اعلام نشده است.
به نظر می‌رسد مجامع بین‌المللی نیز در این باره با حساسیت بیشتری مسائل را دنبال خواهند کرد. در این مورد چه نظری دارید؟
باید بپذیریم که مجامع بین‌المللی و فدراسیون‌های جهانی دست ما را خوانده‌اند. می‌دانند که مصدومیت و مسائلی از این دست صرفا بهانه‌هایی است برای عدم رویارویی با اسرائیل. البته مشکلی که به نظر من همواره طی این سال‌ها داشته‌ایم این است که یک‌بار برای همیشه تکلیف این داستان را روشن نکرده‌ایم.
چگونه تکلیف این ماجرا روشن خواهد شد؟
ما باید با صراحت اعلام کنیم که چرا با نمایندگان رژیم‌صهیونیستی مسابقه نمی‌دهیم. اگر شفاف این موضوع را مطرح کنیم بالطبع آنها محرومیت‌ها یا تعلیق ورزش ایران را در دستورکارشان قرار می‌دهند. این تاوان سنگینی است و من فکر نمی‌کنم کسی راضی باشد که ورزش کشور ما این‌گونه به‌حاشیه یا انزوا رانده شود. از طرفی راه‌حل دیگری هم وجود دارد. اینکه موضوع اعتراض به اسرائیل مورد بازنگری قرار بگیرد. قرار نیست آنها را تایید کنیم. قرار نیست رژیم‌صهیونیستی که به عقیده همه ما رژیمی غاصب و کودک‌کش است را در مسابقات ورزشی همچون یک دوست نگاه کنیم، نه. بحث ما این است که شیوه اعتراض خود را باتوجه به حساسیت‌هایی که فدراسیون‌های جهانی نسبت به ورزش کشورمان پیدا کرده‌اند، تغییر دهیم.
خیلی‌ها معتقدند رژیم‌صهیونیستی تمایل خاصی دارد که ما به‌طور رسمی به مقامات بلندپایه فدراسیون‌های جهانی موضع‌مان را اعلام کنیم تا آنها نیز برای تعلیق ورزش ایران دست به کار شوند. نظر شما چیست؟
آنها همه توان و هدف‌شان را به کار گرفته‌اند که ورزش کشورمان به انزوا رانده شود. می‌خواهند ما به سمت تعلیق پیش برویم. این برای آنها برگ برنده خواهد بود و ما نباید این امتیاز را به آنها بدهیم. هر‌چند طی همین مدت کوتاه که رسول خادم و برخی از دلسوزان ورزش کشور در این خصوص نظرات‌شان را مطرح کرده‌اند بازخوردهای بسیار عجیب و غریبی را در داخل شاهد بوده‌ایم. رسول خادم و خیلی‌های دیگر که امروز درباره تعلیق ورزش کشورمان هشدارهایی می‌دهند، حرف‌شان تایید رژیم غاصب صهیونیستی نیست. همه ما به این نظام و چارچوب‌های کلی این نظام متعهد و وفادار هستیم اما وقتی می‌توانیم برای این موضوع راه‌حلی پیدا کنیم چرا عده‌ای خیلی زود عنوان سدشکن را به ما می‌دهند؟ این رفتارها اصلا درست نیست.
به نظر می‌رسد آقای خادم هم طعم تلخ این قضاوت‌ها را چشیدند و خیلی زود بیانیه‌ای نوشتند که در آن تاکید شده بود ابدا قرار نیست کشتی ایران دست دوستی به طرف اسرائیل دراز کند. شما در این باره چه صحبتی دارید؟
مردم ما امروز نسبت به موضوعی که آقای خادم مطرح می‌کند حساسیت پیدا کرده‌اند. مردم ما ورزش‌دوست‌هستند و ابدا دوست ندارند که دست دشمن‌شان به نشانه پیروزی بالا برود. به همین دلیل است که درباره کشتی که ورزش شماره یک ایران بوده و هست تا این حد حساسیت نشان می‌دهند. کشتی همیشه برای ما افتخارآفرین بوده است. مردم ما تختی را فراموش نمی‌کنند، پوریای ولی را فراموش نمی‌کنند. کشتی همواره امتیاز بزرگی برای ورزش کشورمان بوده است. از طرفی روشن است که با حربه‌های قبلی نمی‌توانیم از رویارویی با نمایندگان اسرائیلی پرهیز کنیم. پس حتما باید به فکر راه‌حل جایگزین باشیم.
وقتی این بحث مطرح می‌شود عده‌ای تاکید می‌کنند که برخی مسائل خط قرمز نظام است و نباید شکسته شود. نظر شما چیست؟
اتفاقا این یکی از موضوعاتی است که به نظرم قابل نقد است. برخی عادت کرده‌اند که این جمله را تکرار کنند. نه صورت مساله را درست متوجه شده‌اند و نه راه‌حل را. همه ما خود را درون این نظام می‌بینیم. به نظرم شورای امنیت ملی و همه ارکان نظام می‌توانند با همدلی و همفکری این تهدید را کنار بزنند. چون به هر حال امکان حذف ورزش کشورمان از میادین بین‌المللی وجود دارد.
به نظر می‌رسد خیلی‌ها غیرمسئولانه درباره موضوع مهم عدم رویارویی با نمایندگان رژیم غاصب اظهارنظر می‌کنند.
دقیقا همین طور است. نمی‌دانم چرا عده‌ای تا این حد علاقه‌مندند که در مسائل سیاسی خود را صاحب‌نظر جلوه بدهند. این موضوع بی‌تردید امری سیاسی است و سیاسیون باید درباره‌اش تصمیم‌گیری کنند. هنوز صورت مساله با همه جز‌ئیات آن مطرح نشده که عده‌ای مرتب از خط قرمز نظام صحبت می‌کنند. چه باید کرد؟ باید دست روی دست بگذاریم که ورزش کشورمان را تعلیق کنند؟ باید راه‌حلی بیابیم. این وظیفه بر عهده شورای امنیت ملی است. مجلس هم در این راستا کمک خواهد کرد که بحرانی برای ورزش ایران پیش نیاید. ان‌شاءالله حاصل جلسات کارشناسی‌شده اطلاع‌رسانی شود. برای همه ما مهم است که کشتی و سایر رشته‌هایی که در میادین بین‌المللی همواره برای ایران افتخارآفرین بوده‌اند کنار گذاشته نشوند. حذف کشتی به غرور ملی ما آسیب خواهد زد.
محور اصلی این هم‌اندیشی‌ها چیست؟
موضوع اصلی که باید مدنظر قرار بگیرد این است که ما قرار نیست دست دوستی به طرف کسی دراز کنیم. قرار نیست اسرائیل را به رسمیت بشناسیم. مگر نه اینکه ارتباط ما با آمریکا قطع است؟ ورزشکاران ما با ورزشکاران آمریکایی مسابقه نداده‌اند؟ با آنها کشتی گرفته‌ایم. بارها شکست‌شان داده‌ایم و احساس غرور کرده‌ایم. اما این بدان معنا نیست که ما با آنها دوست هستیم. غیر از این است؟ در عرصه سیاسی با آنها به‌شدت مشکل داریم.
برخی کشورهای ضد‌اسرائیلی هم هستند که با ورزشکاران این رژیم مسابقه می‌دهند اما به شیوه‌های دیگری اعتراض‌شان را نشان می‌دهند. به‌عنوان مثال با ورزشکاران این کشور دست نمی‌دهند؛ نوعی اعتراض که به نظر نمادین است. شما در این باره چه نظری دارید؟
شیوه‌های نمادینی وجود دارد که بتوانیم اعتراض‌مان نسبت به این رژیم غاصب را نشان دهیم اما تاکید من این است که باید راه‌حل اساسی برای این موضوع پیدا کنیم. ضمن اینکه قرار نیست از این مساله یک بحران بسازیم و هر کسی که در این باره نظرش را مطرح کرد به باد انتقاد بگیریم یا برچسب ضد‌نظام به او بزنیم. برخی برخوردها با آقای خادم به نظرم درست نبود. چه کسی از ایشان برای کشتی دلسوزتر پیدا می‌کنید؟ ایشان بارها ثابت کرده که چقدر به این نظام و این مردم وفادار بوده است اما بعضی‌ها کاری کردند که ایشان بیانیه دیگری را منتشر کند و بگوید قرار نیست با اسرائیل مصالحه کنیم. چرا باید با این برخوردهای تند اجازه ندهیم که راه‌حلی مناسب برای تهدیدها پیدا شود؟ چرا اجازه چاره‌اندیشی نمی‌دهیم؟ کدام عرصه سالم‌تر از عرصه ورزش است؟ ورزش جایی برای نشاط و همدلی است. جایی که همه ما در آن احساس بهتری خواهیم داشت و خیلی از مواقع غرور ملی ما را همین ورزش تضمین کرده و پرچم ما در بسیاری از میادین بین‌المللی به احتزاز درآمده است.
شما چه برداشتی از استعفای خادم داشتید؟
آقای خادم به‌تنهایی نمی‌تواند این مساله را حل کند. ورزشکاران ما توقع دارند که با آنها در این خصوص مشورت شود و آنها طرف شور قرار بگیرند. خواست ورزشکارانی که ماه‌ها تمرین می‌کنند و می‌بایست حاصل تلاش‌های شبانه‌روزی‌شان را ببینند هم بی‌تردید اهمیت دارد. باید حرف این عزیزان را بشنویم.
اما استعفای دسته‌جمعی واکنش تند و ناگهانی بود. بهتر نبود این موضوع بهتر و منطقی‌تر مطرح و حل می‌شد؟
به نظرم تکان‌دهنده بود. شاید همه هیات‌های کشتی استان‌ها و اعضای شوراهای فنی آزاد و فرنگی احساس کردند در صورت رفتن آقای خادم نمی‌توانند مطالبات خودشان را مطرح کنند و کارها روی زمین می‌ماند. مساله دیگر اینکه این عزیزان استعفای دسته‌جمعی را در دستورکارشان قرار دادند تا به نوعی حساسیت موضوع را نشان بدهند و توجه همه مسئولان و سیاستگزاران را جلب کنند. به نظرم موفق هم بودند.
این ذهنیت مورد تایید شما است؟
این ذهنیت فارغ از اینکه درست است یا غلط برآمده از این ماجرا است که همواره در کارها قائم به فرد بوده‌ایم و یک سیستم مشخص برای تصمیم‌گیری نداشته‌ایم.
به‌نظر شما این مساله چگونه باید حل شود و چه زمانی نتیجه کار مشخص خواهد شد؟
بحث این است که منافع ملی و مصالح عمومی جامعه و خواست اصلی مردم را در نظر بگیریم و بر‌اساس آن تصمیم‌گیری کنیم. به‌هر‌حال می‌توانیم در این زمینه‌ها با استفاده از راه‌حلی مناسب به سمت یک نوع دیپلماسی نرم ورزشی حرکت کنیم. از سویی دیگر فکر نمی‌کنم این مساله به سرعت حل شود اما معتقدم مدت‌زمانی لازم است که همه ما بتوانیم در این مورد به‌خصوص به اجماع نظر برسیم و تصمیم قطعی گرفته شود؛ البته بدون سر و صدا و بدون حاشیه و جنجال.
دیدگاه تان را بنویسید