کی‌روش باید بماند / مشکل فوتبال ایران سرمربی نیست

فوتبال ما حرفه‌ای نیست. سال‌هاست که می‌گوییم فوتبال ما آماتوری است. توانمندی‌ها و بضاعت فوتبال ما همین اندازه است که می‌بینیم. البته این بدان معنا نیست که بگوییم بازیکنان ما ضعیف هستند؛ نه. اصلا این‌طور نیست. ما در فوتبال‌‌مان بازیکنان بسیار خوبی داریم. ‌بخصوص در مورد بازیکنان تیم ملی باید عرض کنم که در جام‌جهانی خیلی تلاش کردند و همه ما قدردان زحمات‌شان هستیم. اما یکسری می‌گویند تیم ملی باید در جام‌جهانی بازی هجومی به نمایش می‌گذاشت. از کی‌روش انتقاد می‌کنند و می‌گویند ایران ترسو بازی کرد و اگر ترس از نام رقبا را کنار می‌گذاشت شرایط بهتری پیش می‌آمد و شاید حتی می‌توانستیم به دور بعدی صعود کنیم. نه؛ این حرف‌ها را قبول ندارم. این انتقادها از کی‌روش منطقی نیست. ما اگر شیوه بازی‌مان نفوذی و هجومی بود شک نکنید که شکست‌های سنگینی می‌خوردیم. اما بهتر است مثالی بزنم تا منظورم را روشن‌تر کنم؛ ژاپن را دیدید. آنها هم از نظر تکنیکی از ما ضعیف‌ترند و هم از نظر فیزیکی. با این حال همین ژاپن در روسیه همه را غافلگیر کرد. چیزی نمانده بود که بلژیک را با همه ستاره‌هایش حذف کند. یک بازی فوق‌العاده از آنها شاهد بودیم. اگر مربی‌شان کمی درایت داشت شک نکنید ژاپن به یک‌چهارم نهایی می‌رسید. ما نمی‌توانیم مثل ژاپن بازی کنیم. این توانایی را نداریم. دلیلش هم روشن است. بازیکنان ما تازه از سن ۲۰ سالگی یا حتی بیشتر شروع می‌کنند در حالی که بازیکن باید از سن پایین آموزش‌های لازم را ببیند تا بتواند در مسیر یک فوتبالیست حرفه‌ای قرار بگیرد. ما این فضا و این امکان را در فوتبال‌مان نداریم اما نمی‌دانم چرا کنفدراسیون فوتبال آسیا ما را به عنوان فدراسیون برتر انتخاب می‌کند. من فکر می‌کنم ای‌اف‌سی ما را سرکار گذاشته است. چون ما هنوز چهار تا استادیوم استاندارد نداریم آن‌وقت چطور است که فدراسیون برتر آسیا هم می‌شویم. فوتبالی که سال‌هاست از جیب مردم هزینه می‌کند به جایی نمی‌رسد. اگر نتیجه‌ای می‌گیریم صرفا به دلیل خلاقیت‌های فردی بازیکنان است. در چنین شرایطی تصور کنید عده‌ای سعی دارند، بگویند همه مشکلات فوتبال ایران از کی‌روش است چون این مربی پرخاشگر است. من نمی‌گویم ایشان ایرادی ندارد اما شک نکنید که فوتبال ما از ریشه خراب است. فوتبال ما هیچ پایه و مبنایی ندارد. در هیچ کجای دنیا همه موفقیت را به نام مربی نمی‌زنند و خلاف این موضوع هم همین‌طور. همه شکست یا ناکامی هم به گردن مربی نیست. ژاپن و کشورهایی مثل ژاپن واقعا فوتبال بازی کردند. آن‌قدر بازیکنان‌شان از لحاظ حرفه‌ای آمادگی داشتند که به راحتی بازی هجومی را بدون ترس از نام حریف در دستور کار قرار می‌دادند اما ایران چطور. ما مجبور بودیم دفاع کنیم و چشم به ضدحمله‌ها داشتیم.

نمی‌توانم بگویم عده‌ای که می‌گویند کاش تیم ملی تا این حد دفاعی و بسته بازی نمی‌کرد حق اظهار‌نظر هم ندارند. به هر حال هر کسی عقیده‌ای دارد. هیچ‌کسی از دیدن بازی دفاعی خوشحال نمی‌شود. همه هواداران و دوستداران فوتبال علاقه‌مندند تیم‌های محبوب‌شان هجومی بازی کنند اما یادمان نرود که حمله‌کردن سخت است. کار دشواری است. وقتی تیم شما حمله می‌کند باید برنامه دقیق‌تری داشته باشد تا بتواند بازی را کنترل کند در صورتی که دفاع صرف خیلی هم سخت نیست. اما می‌خواهم عرض کنم ایراد ما فقط به شیوه بازی تیم ملی‌مان برنمی‌گردد. ایراد ما فقط این نیست که بازی دفاعی و بسته‌ای ارائه می‌کنیم. ما در سطح باشگاهی هم نتوانسته‌ایم خوب کار کنیم. شما ببینید باشگاه‌های ما چندین سال است که نتایج خوبی در سطح آسیا کسب نمی‌کنند. با همه اینها موضوع ماندن یا رفتن کی‌روش را بسیار مهم می‌دانم و اعتقاد دارم افرادی باید در این زمینه اظهارنظر کنند که تجربه بالایی دارند. نمی‌شود تصمیم‌گیری در مورد موضوعی به این مهمی را به دست افرادی بسپاریم که احساسی به مسائل نگاه می‌کنند و نگاه کارشناسانه‌ای ندارند. اما اگر نظر من را بخواهید باید عرض کنم فوتبال ما دهه‌هاست که نتیجه نمی‌گیرد. با خیلی از مربیان ایرانی و خارجی نتیجه نگرفتیم. پس مشکل ما مربی نیست، بلکه مشکل اصلی ما طرز تفکری است که بر فوتبال ایران حاکم شده است.

مشکل ما در فوتبال ایران مربی نیست. مشکل ما سخت‌افزاری است. مشکل ما مدیریت است. هنوز پرطرفدارترین تیم‌های فوتبال ما یعنی پرسپولیس و استقلال یک زمین اختصاصی برای تمرین و بازی‌هایشان ندارند آن‌وقت می‌نشینیم درباره ماندن یا رفتن کی‌روش صحبت می‌کنیم. هیچ کدام‌مان هم نمی‌خواهیم بپذیریم این مربی در فوتبالی کار می‌کند که هنوز باشگاه‌هایش حق ندارند از حق پخش تلویزیونی و حق بلیت‌فروشی منتفع شوند. ما مدیرانی در این فوتبال داریم که به  طور مرتب بازیکن و مربی خارجی می‌آورند تا در صورت ناکامی خودشان را تبرئه کنند. من به شما قول می‌دهم  اگر مدیرانمان بهتر بودند وضع‌مان خیلی عوض می‌شد. اما ما همیشه توپ را به زمین مربی می‌اندازیم. در صورتی که ما به عنوان مدیر باید پاسخگو باشیم که آیا همه امکانات را برای تیم ملی فراهم کرده‌ایم؟ آیا تیم ملی زمین تمرین مناسب داشته است؟ آیا بازی‌های تدارکاتی خوبی داشته‌ایم؟ این مسئولیت‌ها متوجه چه کسانی است؟ در این مورد هم مربی را باید مقصر بدانیم؟ فوتبال ما مدت‌هاست که نمی‌تواند حق پخش تلویزیونی‌اش را بگیرد. چرا؟ برای شما مثال می‌زنم. مدیریت قبلی پرسپولیس این باشگاه را بیچاره کرد. محرومیت و  جریمه و بدهی‌های میلیاردی روی دست باشگاه گذاشتند و رفتند. چرا پاسخگو نیستند؟ اصلا خبری از آقایان نیست. احساس مسئولیت نمی‌کنند که درباره بحرانی که با بی‌تدبیری برای پرسپولیس رقم زدند توضیحی بدهند یا حتی اشتباه خودشان را بپذیرند. هیچ‌کس در نهایت متوجه نشد که آقایان طارمی و طاهری چه کردند که حالا چوب کارهای این آقایان را باید رده‌های پایه پرسپولیس بخورد. چون رده‌های پایه باشگاه هم متاسفانه محروم از نقل‌و‌انتقالات است. بنابر‌این معتقدم کی‌روش باید در فوتبال ما بماند. باید به او اعتماد کنیم و از او بخواهیم تا پایان جام ملت‌های آسیا روی نیمکت مربیگری تیم ملی بنشیند. باید فضا را برای موفقیت او و شاگردانش فراهم کنیم. اگر چنین اقداماتی انجام دادیم، آن‌وقت ما هم در موفقیت فوتبال ملی‌مان سهم داریم و اگر چنین رویه‌ای را در پیش نگرفته‌ایم شک نکنید که ما هم در ناکامی فوتبال‌مان مقصر هستیم.