50 درصد رشد داشتیم/ گفت‌وگوی مثلث با سرپرست کاروان پاراآسیایی ایران
سومین دوره مسابقات پاراآسیایی به میزبانی اندونزی برگزار شد؛ رقابت‌هایی که طی روزهای ۱۴ تا ۲۱ مهرماه برگزار شد و کاروان ورزشی پاراآسیایی ایران در پایان بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۸ در رده سوم جدول مدالی قرار گرفت که این بهترین رتبه ایران در ادوار بازی‌های پاراآسیایی است. در خصوص این دوره از بازی‌ها، کاروان اعزامی ایران و عملکرد ورزشکاران کشورمان در جاکارتا با هادی رضایی هم‌صحبت شدیم. متن گفت‌وگوی مثلث با سرپرست کاروان پاراآسیایی ایران را می‌خوانید.
کاروان ورزش ایران در این دوره از بازی‌های پاراآسیایی نتایج خوبی به دست آورد. در خصوص این دوره از بازی‌ها صحبت می‌کنید؟
ما 207 ورزشکار به این دوره از بازی‌های پاراآسیایی اعزام کردیم. خوشبختانه اتفاقی که رخ داد باعث رضایت همه ما شد؛ 163 نفر موفق به کسب مدال شدند و این معنی روشنی دارد.
چه معنی؟
بدین معناست که ما بالای 50 درصد رشد داشته‌ایم. یعنی عملکرد ما طی این مدت کاملا کیفی بوده و صرفا فکر یا انرژی خودمان را صرف مسائل کمیتی نکرده‌ایم.
از چه ترکیبی برای کاروان ورزش ایران استفاده کردید؟
نام کاروان ما خودباوری و امید بود. ما از ورزشکارانی استفاده کردیم که در این دو بخش کاملا به آنها اطمینان و اعتقاد داشتیم. ما هیچ ورزشکاری را صرفا برای کسب تجربه یا گردشگری اعزام نکردیم و این نکته مهمی است. ما افرادی را به جاکارتا فرستادیم که اطمینان داشتیم می‌توانند برای کشورمان افتخارآفرین باشند و مدال‌های ارزشمندی را کسب کنند.
در چند رشته ورزشی شرکت کردید؟
13 رشته.
اما گویا اعزام یکی از این رشته‌ها صرفا جنبه حمایتی و تشویقی داشته است. توضیح می‌دهید؟
بله. یکی از رشته‌ها جنبه حمایتی داشت. ما باید از جانبازان عزیزمان و برخی دیگر از ورزشکاران که در آسایشگاه‌های معلولان حضور داشتند و به نام ورزشکارانی که ضایعه نخاعی دارند شناخته می‌شوند، بدین صورت قدردانی می‌کردیم و نشان می‌دادیم که به آنها توجه داریم و به وجودشان افتخار می‌کنیم. بنابراین 6 نفر را از بین عزیزان انتخاب کردیم و برای یکی از رشته‌های مخصوص ورزشی فرستادیم اما در مورد دیگر رشته‌ها سیاست مشخصی داشتیم.
در واقع ورزشکاران 12 رشته ورزشی را صرفا بر اساس کیفیتی که از خود نشان داده بودند به جاکارتا فرستادید.
دقیقا. جالب اینکه همه‌شان مدال‌آوری کردند. این مشخصه اصلی کار ما بود. خدا را شکر که مزد تلاش‌شان را هم گرفتند و همگی در مسابقات پاراآسیایی خوش درخشیدند.
امروز خیلی‌ها نسبت به عملکرد این کاروان واکنش‌های مثبتی نشان داده‌اند. نظر شما چیست؟
بله، ما از دیدن این واکنش‌های مثبت به این بچه‌ها افتخار می‌کنیم. اینها مزد تلاش چهارساله شان را گرفتند. مدال‌آور بودن در عرصه‌هایی که به مسابقات آسیایی، پاراآسیایی یا المپیک برمی‌گردد بسیار سخت است و این بچه‌ها نشان دادند که چه اراده بزرگی برای انجام کارهای بزرگ دارند و می‌توانند با تلاش بی‌وقفه‌شان بزرگ‌ترین قله‌ها را نیز فتح کنند.
نکته‌ای که در مورد کاروان خودباوری و امید می‌خواهید بگویید و از نظر شما اهمیت ویژه‌ای دارد، چیست؟
این کاروان بسیار بی‌حاشیه بود. این مهم‌ترین شاخصه این کاروان بود. یعنی ما جز اینکه در مسابقات پاراآسیایی موفق شدیم نتایج بسیار خوبی کسب کنیم موفق شدیم در مباحث اخلاقی و فرهنگی نیز برنده باشیم و به بهترین شکل ممکن عمل کنیم.
بیشتر توضیح می‌دهید؟
وقتی یک گروه 10 نفره هم به مسافرت می‌رود ممکن است مسائل یا حاشیه‌هایی پیش بیاید که روند یا اصلا شکل آن سفر را دگرگون کند اما در مورد کاروان ورزش ایران این طور نبود. همه می‌دانستند که به چه منظوری قرار است در جاکارتا حضور داشته باشند. همه می‌دانستند که می‌بایست تمام فکر و ذهن خودشان را به مسائلی معطوف کنند که در نهایت عزت و سربلندی ایران را به دنبال دارد. بنابراین هیچ اتفاق منفی در طول این مدت رخ نداد که بخواهیم نگران باشیم، هیچ ورزشکاری دیر به مسابقه نرسید و هیچ ورزشکاری نظم کاروان را به هم نزد. وقتی از نظم و انضباط صحبت می‌کنم باید بدانید که وقتی شما با یک گروه 200 نفره یا بیشتر سر و کار دارید تا چه حد باید دقیق عمل کنید. شاید فکر کنید این مسائل در درجه‌های بعدی اهمیت دارد اما من اعتقاد دارم که تیم پشت صحنه هم بسیار خوب و عالی عمل کرد تا ورزشکاران ما بتوانند فقط به مسابقات خودشان فکر کنند و دغدغه‌های دیگر را کنار بگذارند. جالب است که بدانید موقع برگشتن در فرودگاه جاکارتا به ما لوح تقدیر داده شد. چون ما یکی از کاروان‌هایی بودیم که در مورد رعایت نظم و انضباط در همه مراحل مسابقات به خوبی و با دقت و وسواس خاصی عمل می‌کردیم. مسئولان فرودگاه جاکارتا از ما تقدیر کردند.
در این بخش به نظر می‌رسد که گروه‌های دیگری که همراه کاروان شما بودند نیز وظایف خودشان را به درستی انجام داده اند. این طور نیست؟
بله. باید از گروه‌های پزشکی و رسانه که طی این مدت خیلی به ما کمک کردند و در مراحل مختلف در کنار ما بودند، تشکر و قدردانی کنم.
به طور کلی عملکرد کاروان ورزش کشورمان را مثبت می‌دانید؟
فراتر از حد انتظار می‌دانم. همان‌طور که عرض کردم اگر نگاهی به آمار بیندازیم متوجه می‌شویم که ما بیش از 50 درصد نسبت به دوره قبلی این مسابقات رشد داشته‌ایم. در دوره قبلی 22 رشته ورزشی و 2200 ورزشکار حضور داشتند اما در این دوره از مسابقات 18 رشته ورزشی بود و 3600 ورزشکار. یعنی تعداد ورزشکاران بیشتر شده بود و از طرفی تعداد رشته‌های ورزشی هم کمتر شده بود. این نشان می‌دهد که تا چه حد مسابقات جاکارتا به طور فشرده برگزار شد.
در مورد میزبانی چطور؟ همه چیز مناسب بود؟
یک کشور اسلامی این مسابقات را برگزار کرد. نمی‌‌توان گفت که آنها ایرادی نداشتند اما به نظرم کم‌نقص ظاهر شدند و در حد توان‌شان میزبانی خوبی داشتند. مهم این بود که نسبت به هیچ اتفاقی بی تفاوت نشان نمی‌‌دادند و به درستی میزبانی میهمان‌نواز بودند. البته ما مشکلاتی داشتیم. از لحاظ غذا، خواب و هوای شرجی که وجود داشت مشکلاتی ایجاد شده بود اما به طور کلی میزبانی اندونزی قابل قبول بود.
فکر می‌کنید موفقیتی که امروز به دست آمده است محصول چه شرایطی است؟ چه اتفاقات یا کارهایی صورت گرفته که کاروان بتواند در جاکارتا حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد؟
به نظرم مثلث ورزشکاران، مدیران و رسانه‌ها همگی کارشان را به درستی انجام دادند و موفق شدند در کنار هم قرار بگیرند. تنها در این صورت بود که ایران می‌توانست چنین نتایج قابل قبولی کسب کند.
انتظارات از کاروان اعزامی شما برآورده شد؟
فکر می‌کنم که انتظارات بالا بود و اتفاقا این انتظارات بالا به درستی پاسخ داده شد و ورزشکاران ما کاری کردند کارستان. واقعا همه چیز در کنار هم قرار گرفت و همه اعضای کاروان دست به دست هم دادند تا نتایجی درخشان در تاریخ این رقابت‌ها ثبت شود.
به نظر می‌رسد شبکه‌های اجتماعی نیز این‌بار در قامت کمک‌کننده و بازویی نیروبخش عمل کردند. قبول دارید؟
همین طور است. مردم ما خیلی از ورزشکاران تقدیر کردند. قدردانی و انگیزه دادن مردم در شبکه‌های اجتماعی برای این ورزشکاران خیلی اهمیت داشت. وقتی مردم عکس این ورزشکاران را با تقدیرهایی از صمیم قلب‌شان روی صفحات خودشان قرار می‌دادند ورزشکاران ما با احساس مسئولیت بیشتری وارد رقابت‌ها می‌شدند.
به نظر شما چگونه باید این وضعیت را حفظ کنیم؟
به نکته مهمی اشاره کردید. بازی‌ها تمام شد. از امروز باید به فکر تقویت این بچه‌ها باشیم. ما در آسیا سوم شدیم و این نشان می‌دهد که ما قابلیت‌های زیادی برای پیشرفت و رشد داریم. نباید متوقف شویم. باید ادامه بدهیم. از همین امروز باید برای بازی‌های توکیو برنامه‌ریزی کنیم. نباید این بچه‌ها را رها کنیم و چند وقت دیگر این عزیزان را فراموش کنیم. این عزیزان که هر کدام‌شان نشان دادند چه قهرمان‌های بزرگی هستند می‌توانند در آینده نیز اتفاقات بزرگ‌تری را رقم بزنند.
برنامه‌ریزی برای دوره بعدی رقابت‌ها که در توکیو برگزار خواهد شد چگونه باید صورت بگیرد؟
پارالمپیک و مسابقات پاراآسیایی جایی است که حتما باید از ورزشکارانی در آن استفاده کنیم که امید داریم مدال‌آور خواهند بود. در مورد بازی‌های غرب آسیا یا آسیای میانه ماجرا چیز دیگری است. یعنی ما می‌توانیم در این مسابقات اتفاقا فرصت تجربه‌اندوزی را در اختیار ورزشکاران جوان‌تر قرار بدهیم.
کاروان خودباوری و امید به قول‌هایی که داد عمل کرد یا بهتر بگوییم انتظارات اهالی ورزش و مردم را برآورده کرد. حالا شما چه انتظاری از وزارت ورزش دارید؟
انتظار ما این است که آقایان مسئول به وعده‌ها و قول‌های خود عمل کنند. همان طور که در مورد بازی‌های پارالمپیک به قول خود عمل کردند و شاهد این هستیم که پاداش‌های ورزشکاران را می‌دهند، در مورد بازی‌های پاراسیایی جاکارتا نیز به وعده خود عمل کنند چون این ورزشکاران بهترین روزهای عمر خود را صرف تمرین و تلاش می‌کنند تا پرچم کشور عزیزمان به اهتزاز درآید و با مدال‌آوری‌های‌شان نشان داده‌اند که پاسخ اعتماد مسئولان را به بهترین شکل ممکن می‌دهند. بنابراین ما از این به بعد برای حفظ این ورزشکاران و حفظ جایگاه‌مان در مسابقات پاراآسیایی کار دشوارتری داریم و مسئولیت سنگین‌تری بر عهده مدیران ورزش کشور است. شاید در نگاه اول تصور کنیم که چه پاداش‌های زیادی به این ورزشکاران پرداخت می‌شود اما واقعیت این است که ما باید این پاداش‌ها را بر همه سال‌هایی که این عزیزان با تمام وجود تلاش و تمرین کرده‌اند تقسیم کنیم. در این صورت اتفاقا متوجه می‌شویم که کار زیادی برای این عزیزان انجام نداده‌ایم و به آنها بدهکار هم هستیم.
دیدگاه تان را بنویسید