چرخش بوقچی ها از هنرمندی به فحاشی

اگر در گذشته هیجان ورزشگاه با «محمد بوقی» و «حسین شلغم» متفاوت از تمام هیجانات زودگذر فوتبالی بود اما امروز سکوهایی به قلمرو خاص بوقچی هایی تبدیل شده اند که زیر نظر کانون هواداران اداره فعالیت می کنند و رفتار آنان 180 درجه با گذشتگان خود متفاوت است.
شیوه برخورد و انتخاب شعارهای قومیتی و هنجارشکنانه توسط مشوقین نشان می دهد که بوقچی هایی که این روزها به نام لیدر در ورزشگاه حضور پیدا می کنند و در سکوها مستقر هستند تفاوت فراوانی با مشوقین پیشین دارند. بوقچی ها آن قدیم تر ها، شانی بالاتر از دیگر مشوقین برای بوق خود قائل بودند، چون بوق نشانه هنرمندی شان بود.
نمونه بارز آن، لیدر های پرسپولیس استانکو و علی پروین در دهه هفتاد بود که برخی ریتم بازی آن تیم را هماهنگ با هنرمندی محمد بوقی می دانستند.
اما در شرایط کنونی لیدرها دیگر هنرمندان هیجان آفرین سه دهه پیش نیستند بلکه به گواه بسیاری از کارشناسان آنان ابزاری به شمار می روند که توسط مدیریت باشگاه ها فربه شده و هم اکنون در تدوین برخی از دستورالعمل های مدیریتی و فنی باشگاه ایفای نقش می کنند.
لازم است برای سروسامان دهی به رفتار خودسرانه این مشوقین اتحادیه فوتبال ایران اساسنامه کانون هواداران را مورد بازنگری قرار دهد؛ اساسنامه ای که در سال 1383 تصویب و در آن از کانون هواداران به عنوان فرهنگ ساز و نظم دهنده به ورزشگاه ها یاد کرد.
همچنین این اتحادیه باید با ممنوع کردن ورود برخی از لیدرهای مساله دار به ورزشگاه نسبت به آرام کردن سکوها اقدامات لازم را انجام دهد.
غفار میرزایی