روزگار تنهایی

گروه سیاست مثلث‌آنلاین: حسن روحانی که بعد از  پایان دوره ریاست‌جمهوری‌اش سعی کرده است که کمتر رسانه‌ای باشد، به تازگی با چند توئیت با موضوع امنیت ملی منتشر کرد تا هم بگوید که آن‌طورها هم قصد سکوت بلندمدت ندارم و هم بار دیگر ثابت کند که او یک شخصیت امنیتی است تا یک چهره سیاسی.

باری، به هر روی همین چند توئیت کافی بود تا این پرسش به وجود آید که آیا حسن روحانی قصد بازگشت به عرصه سیاسی را دارد و اگر برگردد به کدام سمت خواهد رفت؟ به پایگاه نخستین خود یعنی جناح راست یا همان اصولگرایان؟ یا پایگاه تازه خود یعنی جبهه اصلاحات؟ یا آنکه او به نوعی بازی می‌خواهد بین اصلاح‌طلبان و طیف‌هایی از اصولگرایان بایستد؟ کاری که هاشمی رفسنجانی در سال‌های پایانی عمرش انجام داد؟

حسن روحانی ویژگی‌های ذاتی منحصر به فردی ندارد؛ یعنی نه یک سیاست‌مدار چندوجهی مانند هاشمی است که بتواند در بزنگاه‌های متفاوت نقش‌های متعددی را ایفا کند و بتواند برای هر موضوع چند راه‌حل در نظر بگیرد و نه مانند خاتمی یک چهره کاریزماتیک در میان مخاطبان اصلاحات است؛ او در سال 92 به واسطه حمایت‌های بی‌دریغ اصلاح‌طلبان و البته شخص هاشمی رفسنجانی توانست مورد اقبال عمومی قرار بگیرد وگرنه به قول خود هاشمی رأی او بیش از سه درصد نبود.

حالا در این شرایط برخی می‌گویند که روحانی می‌تواند همان نقشی را ایفا کند که روزگاری اکبر هاشمی ایفا کرد و به نوعی وحدتی جامع میان طیف‌هایی از اصولگرایان و اصلاح‌طلبان ایفا کند اما چنین شرایطی بعید به نظر می‌رسد زیرا اصلاح‌طلبان به خصوص از سال 96 به این‌سو باور دارند که حمایت از روحانی یکی از آسیب‌های مهم را بر پیکره جبهه اصلاحات وارد کرد و آن کاهش شدید سرمایه اجتماعی اصلاحات است. از طرفی به نظر می‌رسد روحانی حتی در میان نیروهای حامی سابق خود نیز جایگاه ویژه‌ای نداشته باشد زیرا نیروهای اعتدالی یا حتی حزب کارگزاران سازندگی پس از دولت حتی حاضر به دفاع از عملکرد هشت‌ساله دولت روحانی نیستند و حالا می‌شود گفت حمایت بی‌دریغ ایشان در پی مصلحت‌اندشی سیاسی برای طیف خود بوده است، نه باوری مستحکم.

از طرفی روحانی مانند هاشمی توانایی اجماع‌سازی در میان نیروهای سیاسی را نیز ندارد؛ چنانکه هاشمی حتی می‌توانست در موضوعی خاص مخالفان خود را نیز با نظرش همراه کند که حتما روحانی در چنین قواره‌ای نیست.

البته هستند کسانی که باور دارند روحانی می‌تواند نقش هاشمی را بازی کند؛ مثلا به تازگی علی مطهری به «نامه‌نیوز» گفته است که «تفکر سیاسی و اجتماعی آقای حسن روحانی به آقای هاشمی نزدیک تر است و اگر او بتواند همان نقش آقای هاشمی را ایفا کند، خیلی موفق خواهد بود و این مسئله به نفع کشور و انقلاب می شود... گر آقای روحانی در اتخاذ مواضع و بیان دیدگاه هایش صراحت و شجاعت بیشتری داشته باشد، آن وقت می تواند به نقش آقای هاشمی نزدیک شود».

به نظر می‌رسد این نگاه مطهری چندان با واقعیت هم‌خوان نباشد چنانکه در مقابل جلال جلالی‌زاده می‌گوید: «وضعیت آقای روحانی با آقایان خاتمی فرق دارد... آقای خاتمی با تفکر اصلاح‌گرایانه مورد اقبال روشنفکران، طبقه متوسط و فرهیختگان است. آقای هاشمی هم بخش مهمی از نظام محسوب می‌شد، با رهبری ارتباط نزدیکی داشت، در دستگاه‌های مختلف حرفش شنیده می‌شد و بین جریان‌های سیاسی نفوذ کلام داشت. آقای روحانی هیچ‌یک از این ویژگی‌ها را ندارد و قیاس آقای روحانی با آقای هاشمی از اساس غلط است».

در نهایت به نظر می‌رسد که روزگار آینده حسن روحانی نه سیاست‌ورزی بلکه تنهایی است.