استمرار سیاست چماق و هویچ

گروه سیاست مثلث‌آنلاین: روز گذشته حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه کشورمان، در توئیتی نوشت: «کاخ سفید درخواست مذاکره با ایران را مطرح می‌کند و ادعای آمادگی بازگشت به برجام را دارد ولی همزمان تحریم‌های جدید علیه افراد و شرکت‌های ایرانی اعمال می‌کند».

وزیر امور خارجه با بیان اینکه ما به دقت رفتار آقای بایدن را می‌سنجیم، تاکید کرد: «هدف مذاکره، حرف‌زدن محض نیست، بلکه توافق ملموس و احترام به منافع متقابل است. ۱+۴ برای مذاکره مبتنی بر رعایت منافع و حقوق متقابل آماده باشد».

نکته امیرعبداللهیان درست به‌نظر می‌رسد زیرا آمریکا همواره در آستانه مذاکرات از سیاست چماق و هویچ استفاده می‌کند؛ به این معنا که از یک‌سو خود را آماده مذاکره معرفی می‌کند و از سوی دیگر میزان فشارها را بالا می‌برد تا از آن مذاکره نتیجه دلخواه و البته تحمیلی خود را به دست آورد؛ موضوعی که چه در دوران ترامپِ جمهوری‌خواه مشاهده می‌شود و چه حالا در دوران بایدنِ دموکرات.

البته در این بین از ارتباط ویژه آمریکا با رژیم صهیونیستی نیز نباید غافل شد؛ به بیان دیگر یکی از مهم‌ترین سیاست‌های کلان ایالات متحده آمریکا، تأمین منافع صهیونیست‌هاست و آنها نیز یکی از خواسته‌های همیشگی‌شان از آمریکا، تشدید فشارها بر ایران است؛ به همین دلیل نه جمهوری‌خواهان و نه دموکرات‌ها نمی‌توانند برخلاف این موضوع حرکت کنند. شاید همین دلیل باشد که آمریکا در تمام مقاطع بعد از انقلاب از هیچ اقدامی علیه ایران کم نگذاشته است. در حقیقت بخشی از سیاست چماق‌ و هویچ آمریکایی‌ها به رژیم صهیونیستی مربوط است و ایران همواره باید با دانستن این نکته مهم به مهم‌ترین حامی صهیونیست‌ها اعتماد نکند.

این موضوع نه‌تنها از سوی بسیاری از کارشناسان ایرانی بلکه از سوی خود آمریکایی‌ها هم مطرح می‌شود؛ چنانکه اخیرا یک اندیشکده آمریکایی در نوشتاری با عنوان «تهدیدهای دائمی اسرائیل برای حمله به ایران، خطری برای منافع آمریکا» به مقامات ایالات متحده توصیه کرده که مراقب باشند وارد بازی‌های خطرناک رژیم‌های جنگ‌طلبی چون اسرائیل نشوند و در نظر داشته باشند که نه‌تنها اهداف این بازی به نفع آمریکا نیست، بلکه حتی ممکن است با منافع واشنگتن در تضاد باشد، حتی اگر عامل بازی‌ساز، خود را به عنوان هم پیمان واشنگتن نشان دهد. در بخشی دیگر از این نوشتار آمده است: «ایالات متحده، نباید به اسرائیل یا هر طرف دیگری، اجازه فلج‌کردن توانایی‌اش را برای اجرای دیپلماسی کاهش رویارویی و تنش با ایران و یا هر کشور دیگری بدهد».

این اندیشکده اشاره می‌کند که سران ایران و عربستان که قدرت‌های خلیج فارس به شمار می‌روند، دریافته اند که رفاه آنان با ثبات و روابط عادی در منطقه، بهتر تامین و تضمین می‌شود تا تنش و تهدید به جنگ و تهران پیش از این ابتکار صلح منطقه ای خود را ارایه کرده است».

به باور نویسنده این مطلب، گفت‌وگو و تنش‌زدایی در خاورمیانه و هر منطقه دیگری، تقریبا در همه موارد بیشتر از رویارویی و تهدید به جنگ، در خدمت منافع ایالات متحده قرار داشته و دارد. گرچه بهره‌برداری از رویارویی خارجی برای اهداف سیاسی داخلی، مطمئنا در آمریکا ناشناخته نیست اما راهبرد رویارویی با دیگر قدرت‌های بزرگ که دشمن شناخته می‌شوند، امروزه بیشتر بر اساس عادت و طرز فکر بازمانده از جنگ سرد ۴۰ساله علیه اتحاد شوروی است. همین عادت‌ها اکنون بیشتر رویکردهای واشنگتن را در برابر روسیه و به ویژه چین، شکل می‌دهند».

در پایان این مطلب آمده است که احتمال لغرش ایالات متحده به سوی جنگ سرد با چین، در پی این باور نادرست که چنین رویارویی گریزناپذیر است، وجود دارد زیرا عادت‌های قدیمی به سختی از بین می‌روند.