موج سنگ اندازی در آستانه سفر مهم رئیسی به مسکو

با روی کار آمدن دولت سیزدهم هر کنش و فعالیت این دولت خصوصا رئیس  جمهور با واکنش منفی و خبری و رسانه‌ای جناح خاصی روبرو می شود. جالب اینجاست که همه این کنش ها برنامه ریزی شده و با هدف تخریب دولت از ابتدای فعالیت خود شروع شده است و حالا با بهانه گیری‌های واهی مختلف در حال انجام است. برخی از این خرده گیری‌های جناحی  آنقدر از درون دچار خلل استدلالی و واقعیتی است که گویی تنها این جناح سیاسی فرمان تخریب یافته و با انجام هر عملی از سوی دولتی که در حوزه‌های مختلف فعال و پویاست این جماعت سیاسی نیز به کار خود یعنی تخریب سیاسی مشغول می شوند.

این روزها نیز سفر احتمالی رئیس جمهور به مسکو که با توجه به مذاکرات وین و اتفاقات منطقه غرب آسیا و افغانستان بسیار مهم و اساسی است، آماج حملات این جریان سیاسی قرار گرفته است. این موارد البته نشان دهنده یک نوع سیاست یکجانبه گرایی از سوی جریانی است که چندین و چند سال با نگاه به غرب مشکلات مضاعفی را به کشور تحمیل کرد. البته این افراد هنوز هم با تمامی مشکلاتی که کشور از زمان دولتداری آنان بوجود آمده و تشدید شده نه تنها از اقدامات و راهبرد غلط خود پشیمان نیستند بلکه در این راستا بیشتر بر اعمال اشتباه خود پافشاری می‌کنند و بر همه جانبه گرایی دولت خصوصا در سیاست خارجی خرده می گیرند.

در همین راستا، در چند مرحله اصلاح طلبان سعی کرده اند که موضوع سفر رئیس جمهوربه مسکو را تحت شعاع قرار دهند. از زمانی که موضوع سفر «سید ابراهیم رئیسی» به روسیه و دیدار با رئیس جمهور این کشور مشخص شده است، تا جایی این موارد پیش رفته است که نقشی برای روسیه در ترور شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی درست کرده‌اند.

در همین رابطه، «فیاض زاهد»، فعال سیاسی اصلاح طلب و از عناصر این جریان که به اظهارات شاذ معروف شده است، با انتشار یادداشتی خطاب به آیت الله رئیسی در آستانه سفر به مسکو، سعی کرده برای سفر مهم رئیس جمهور به ظن خود حاشیه سازی کند و دست اندازی در این میان درست کند.

وی با این شبهه افکنی که مگر می شود مسئله ترور سردار سلیمانی از طرف روسیه هماهنگ نشده باشد و روسیه از هدف شوم آمریکا با خبر نباشد، ادعا می کند: «من نسبت به شیوه ترور این قهرمان ملی تردیدهایی داشته‌ام. به راستی آیا شما باور می‌کنید که امریکا بدون هماهنگی با سرویس روسیه و موساد و ام‌ای‌سیکس دست به این جنایت زده باشد؟»

اینچنین زهر ریختن‌ها در آستانه یک سفر قطعا با هدف تخریب دستاوردهای یک سفر خارجی همراه است. آنچه از نظریات و باورهای صرف لیبرالی جریان اصلاحات در دسترس است که به مدد تجربه می توان حدود و شدت آنرا سنجید، با هر نزدیکی ایران به کشورهایی مانند چین و روسیه رگ غیرت لیبرالی این افراد بلند می شود و سعی می کنند به هر وجهی که هست ایران را از نزدیک شدن به این کشورها که در حوزه جهانی دارای قدرت و نفوذ خاصی هستند حذر دارد. این درحالی است که حتی این روند و رفتار برای کشورهای منطقه و همسایه غیر از اروپا و آمریکا نیز تکرار می شود. بدین معنی که تنها جریان اصلاحات سیاست خارجی را درخور اهمیت می داند که با آمریکا و اروپا مراوده داشته یا اینکه بر مدار سیاست کلی نظام استبداد بچرخد. در غیر این صورت حتی ارتباط با همسایگان ایران نیز از سوی اصلاح طلبان منفی تلقی می‌شود.

نگاهی به 8 سال دولت روحانی که ارتباطات ایران با همسایگان و کشورهای مختلف جهان چندان برقرار نبود تا چیدن همه تخم مرغ‌ها در سبد برجام به مثابه ارتباط با اروپا و آمریکا همین موضوع را به خوبی نشان می‌دهد. از سوی دیگر در چند ماه اخیر پیوستن ایران به پیمان شانگهای و همچنین کمک های کشورهایی مانند چین برای واردات واکسن به کشورمان که در دولت سیزدهم به وقوع پیوست نشان دهنده‌ همین سیاست توقف وسیاست پیشرفت است. قطعا سفر رئیس جمهور به روسیه در زمانی که مذاکرات وین در حال انجام است، دارای مواهب، کارکردها و نتایج خاصی خواهد بود.

اما اینکه به طور یکجانبه از منظر منفی به این سفر نگریسته شود نه تنها رویکرد درستی نیست بلکه همان وجهه تخریبی آن را نمایان می‌سازد. این در حالی است که همین افراد در دولت گذشته هر نوع سیاست منفی دولت روحانی را نیز با بازتاب‌های مثبت به جامعه القاسازی می‌کردند اما حالا هر نوع سیاست مثبت دولت رئیسی را با سیاست سیاه و منفی گرایانه به جامعه بازتاب می‌دهد.

در همین رابطه روزنامه اصلاح طلب جمهوری اسلامی در مطلبی نوشت: «سوابق روسیه و بعدها شوروی و بعد از فروپاشی شوروی باز هم روسیه کنونی در رفتار با ایران، ایجاب می‌کند همواره با چشم‌ها و گوش‌های باز و تیز نگران دخالت‌ها و طمع‌ورزی‌های مقامات روسی باشیم.»

در هفته های اخیر جریان اصلاح طلب بارها هشدار داده اند که ایران نباید به روسیه اعتماد کند. همین طیف همزمان مدعی شده اند که ایران مستقیم با آمریکا مذاکره کرده و از گرفتن تضمین هم امتناع کرده و از خواسته خود مبنی بر لغو تمامی تحریم ها نیز عقب نشینی کند.

این نوع نگاه سیاسی یا از سر ساده لوحی است یا از سر سیاست صرف تمایل به کشور خاصی وگرنه در دنیای سیاست نه اعتماد صرف به کشوری وجود دارند و نه اینکه یک کشور باید پازل‌های حوزه بین الملل خود را آنچنان بچیند که نیازمند یک کشور خاص باشد، بلکه رندی سیاسی در حوزه بین الملل ایجاب می‌کند که دیپلمات‌ها آنچنان هوشیارانه منافع ملی را هدف قرار دهند که ضمن تامین منافع خللی به ارتباط با دیگر کشورها ایجاد نشود.