فوت و فن: شاهکار شاگردان ژاوی در شب سال نو

تیمی که تا همین چند ماه پیش در خیلی از دیدارهایش حتی قادر به ایجاد موقعیت گلزنی نبود، مادرید را به جهنم رئالی ها تبدیل کرد تا جایی که هرچقدر تماشای الکلاسیکو برای طرفداران رئال مادرید عذاب آور بود، هواداران بارسا از دیدن نمایش دلچسب تیم سرحالشان لذت می بردند.

تیمی که کاملا شبیه آن چیزی است که هر بارسایی می خواهد. اما این بازی چشم نواز و کسب چنین پیروزی مقتدرانه ای چگونه بدست آمد؟

از تحقیر در مونیخ تا تحقیر رئال در مادرید

این تیم همان بارسای ابتدای کار ژاوی است؟ هرگز. تنها شباهت این دو بارسا، نام تیم است. وقتی ژاوی هدایت بارسا را بر عهده گرفت و این تیم در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا به مصاف بایرن مونیخ رفته بود، کاتالان ها صرفا برای آبروداری تیمشان دست به دعا بودند!

بارسا در آلمان یک بازنده ی کامل بود. شکست ۳-۰ که صرفا بواسطه بی انگیزگی مونیخی ها بدتر نشد. علاوه بر آن آمار وحشتناک پس از مسابقه. ۹۰ دقیقه ۱۵۹ پاس و فقط دو ضربه به سمت دروازه. 

این آمار را بگذارید کنار ۶۹۵ پاسی که با ۹۰ درصد دقت ارسال شده اند تا با ۱۰ شوت در چهارچوب ۴ گل وارد دروازه کورتوایی کنند که ابتدای الکلاسیکو جایزه بهترین بازیکن ماه فوریه لالیگا را از آن خود کرد.

شناخت دقیق بدون بهانه جویی

عجیب ترین انتخاب ژاوی بیرون گذاشتن بهترین گلزن فصل بارسا از ترکیب اصلی بود. او ممفیس دیپای را نیمکت نشین کرد تا نشان دهد ایده های روشنی برای بازی دارد و مطابق آن بازیکن باید طبق تفکراتش پیش برود، نه اینکه تیم تابع یک فوتبالیست عمل کند. 

حاصل این نگاه دقیق و انتخاب های آگاهانه، جذب اوبامیانگ (بهترین بازیکن الکلاسیکو)، آداما ترائوره و فران تورس بود که کمک کردند تا دمبله هم پس از سال ها به عنصری مفید در ترکیب آبی اناری ها تبدیل شود! زهردار کردن خط حمله بارسا به آنها اجازه می داد با نیروهای موجود سر و سامانی به سایر خطوط بدهند.

تعهد به فلسفه و محصولات باشگاه

تماشای بازی بارسا در الکلاسیکو، خواسته یا ناخواسته همه را به یاد بارسای پپ می اندازد. هرچند که آن تیم، ستاره های به مراتب بزرگتری در اختیار داشت ولی بارسای تحت هدایت ژاوی یکدست تر و جوان تر از پرافتخارترین بارسای تاریخ است.

پدری، آرائوخو، گاوی، نیکو و بازیکنان جوان مستعدی ازین دست نشان دهنده این است که کار ژاوی در بارسا تازه آغاز شده و این تیم در فصول آینده حرف های بیشتری هم برای گفتن دارد.

حرص و جوش بی پایان کنار زمین

دقیقه ۱۰، دقیقه ۴۲، دقیقه ۶۱، دقیقه ۷۷ ... ژاوی ول کن جریان بازی نبود. وسواس و حساسیت او روی تک تک حرکات بازیکنانش مشهود یود. پیروزی با ۴ گل ان هم در مادرید شاید هر دهه یکبار اتفاق بیافتد اما ژاوی بازهم بیشتر می خواهد! برایش فرقی نمی کند پیکه و بوسکتس و آلبا توپ لو بدهند یا عثمان دمبله و فران تورس بی مسئولیتی کنند. تذکر می دهد تا در لحظه برای جبران بکوشند. با این حال در بیرون از زمین صمیمیت و رفاقت خاصی با شاگردانش دارد.

تکامل بدون عجله بدون رویافروشی

هیچگاه از ژاوی نشنیدیم بارسای مدنظرش را ازین هفته یا پس از هفته ی چندم خواهیم دید. او که به خوبی از شرایط فیزیکی و از آن مهمتر روحی بازیکنانش در بدو ورود باخبر بود، پس از حذف از لیگ قهرمانان اروپا گفت نیازمند بازیابی روحیه و اعتبارمان هستیم. دیدار برابر بایرن نشان داد فاصله مان با سطح اول اروپا زیاد شده و باید سعی کنیم آن را کمتر کنیم.

و همین کار را هم کرد. به طور مثال بارسایی که در دیدار رفت (۲۵ فوریه) مقابل ناپولی ۵۷۴ پاس و ۱۶ ضربه به سمت دروازه حریف داشت، در مصاف با بتیس (۴ دسامبر) تعداد پاس های بازیکنانش نصف این عدد بود با تنها دو ضربه به سمت دروازه.

هدف بعدی بالا بردن مالکیت توپ

نتایج اخیر بارسا گویای موفقیت آمیز بودن ایده های ژاوی است. او تیمی را که نمی توانست به دروازه رقبا برسد را به تیمی تبدیل کرده که در هر بازی بیش از سه گل می زند و از آن مهمتر نرخ ایجاد موقعیت گلزنی اش چند برابر شده است. علاوه بر آن از نظر بدنی ۹۰ دقیقه می تواند با مالکیت بیش از ۶۰ درصد بر بازی حکمرانی کند. شاگردان ژاوی اگر بتوانند این آمار را بهبود ببخشند به زودی دوباره بر صدر لالیگا و حتی اروپا تکیه خواهند زد.