سرمربیان دو تیم سیتی و لیورپول یکی از سوژه های جذاب حساس ترین دیدار لیگ جزیره بودند؛ دیداری که در اوج هیجان و به زیباترین شکل ممکن به تساوی دو – دو انجامید. در حالی که یک دهه پیش و قبل از بازی های اینچنینی در لیگ جزیره بازار کری داغ بود و سرمربیان معمولا علیه هم مصاحبه های تندی را انجام می دادند، کلوپ و پپ اما رویه دیگری را در پیش گرفتند و آن را در حین و بعد از بازی ادامه دادند. این رویه، بخش زیبایی از رقابت را به نمایش گذاشت که می تواند خیلی مورد توجه قرار بگیرد. در شرایطی که دو تیم در داخل زمین برای فتح جامی که در اتحاد به نمایش گذاشته شده بود از جان مایه می گذاشتند و سرمربیانشان هم در کنار زمین پا به پای آن ها کالری می سوزاندند، رفتارها اما جالب و دیدنی بود. پپ و کلوپ 90 دقیقه در کنار زمین از فوتبال لذت بردند و این لذت را با چند اعتراض و دلخوری بی مورد نه تنها خراب نکردند بلکه تلاش کردند تا هر چه بیشتر دز آن را بالا ببرند. این دو پیام مهمی به همه داشتند: آری فوتبال خیلی مهم است و گاهی خود زندگی ماست ولی قطعا همه چیز نیست که بخاطرش قید همه چیز را بزنیم... بهتر است قدر زیبایی های فوتبال را بیشتر بدانیم و از آن بیشتر از همیشه لذت ببریم...

برای اینکه بهتر موضوع را درک کنیم از قدرت تصویر استفاده می کنیم. در ادامه تصاویری از واکنش های جالب دو مربی در حین بازی را مشاهده می کنید. آنها در کنار هم و با فاصله ای اندک، به داور اعتراض کردند، بازیکنان خودی را راهنمایی کردند، هیجان شان را به نمایش گذاشتند، حسرت کشیدند، با بازیکنان حریف برخوردهای لحظه ای داشتند و در پایان هم صحنه های جالب تری را رقم زدند. پپ و کلوپ سطح جدیدی از مربیگری را فراتر از آمار و ارقام به نمایش گذاشتند؛ این کارکترِ مربی ایده آل نسل کنونی فوتبال است؛ دیگر جنجال و فحش و دعوا کارساز نیست؛ ستاره های امروزی در کنار یک مربی با بار فنی بالا، یک جنتلمن دوست داشتنی می خواهند که بازی کردن برایش لذتبخش باشد. آنها نشان دادند که می دانند فوتبال روز دنیا از سرمربی ایده آلش چه می خواهد؟ کاملا صاحب سبک در زمینه فنی، کاریزمای داخلی، بد من دوست داشتنی هواداران و مهمتر از همه کارنامه قوی، پپ و کلوپ را در سطح جدیدی از سرمربیگری نشان داد؛ این به نوعی آپدیت جدید مربیان بود.

در طول بازی پر فراز و نشیب دو تیم که انواع اتفاقات را در دل خود داشت، پپ و کلوپ بدون توجه به حرکات یکدیگر، روی هدایت تیم هایشان تمرکز کردند. آنها نه کاری به رفتار یکدیگر داشتند و نه گوش هایشان را تیز کرده بودند تا هر آن چه که احتمالا نیمکت حریف علیه شان گفت را شنیده و برافروخته شوند.

برخورد جالب پپ و آرنولد یکی از جالب ترین صحنه های بازی بود. معمولا از برخورد مربیان و بازیکنان حریف صحنه های جالبی به یاد نداریم. هل دادن، قایم کردن توپ و کلی اتفاق دیگر که حتی خود پپ هم زمانی آن را انجام می داد؛ او ولی پا به پای شاگردانش در حال پیشرفت و تبدیل شدن به مربی کامل تری است. برگزاری حساس ترین بازی اروپا در چنین جوی واقعا تحسین برانگیز بود. شاید اگر دعوایی بین طرفین شکل می گرفت بیشتر صدا می کرد ولی شکی نیست که این صحنه ها ماندگارترند.

اعتراض به داور، افسوس و تقسیم شادی با هواداران... همه چیز واقعی و بدون فیلم بازی کردن انجام شد. این را از رفتار پایان بازی پپ می توان به خوبی درک کرد.

جنگ بزرگ این گونه به پایان رسید. نه فحشی در کار بود و نه کسی با غرور از کنار دیگری رد شد تا حرصش را در بیاورد. پپ در لحظه به صدا در آمدن سوت پایان با هیجان بالا به سمت کلوپ رفته و با او دست داد و در آغوشش گرفت. این پایان یک مبارزه بود. بله فوتبال 90 دقیقه است... همان گونه که یک بازیکن باید در این مدت توانایی هایش را نشان دهد یک مربی هم در کنار کارهای فنی باید رفتارهای خود در طول این زمان را کنترل کند. در تمرین کارهای زیادی انجام می شود، یک مربی در خلوت با شاگردانش صحبت های مهمی انجام می دهد، در پشت پرده زد و بندهایی صورت می گیرد که از دست همه خارج است ولی یک چیز ثابت است، کاراکتر یک مربی در کنار زمین و در جریان یک بازی بزرگ مشخص می شود همان طور که هزار گل در تمرین برابر است با یک گل در بازی...

و فریم پایانی... وقتی کلوپ راضی از خود، شاگردانش و احتمالا نتیجه، مقابل هواداران حاضر در ورزشگاه کلاه از سر برداشته و ادای احترام کرد...