ما وقتی در سال 2001 قهرمان آلمان شدیم گریه کردیم و سپس بار دیگر همه چیز به دست بایرن افتاد. 
ما حالا فریاد خوشحالی سر داده‌ایم چون توانستیم به لیگ اول برگردیم و به همین دلیل اشک شوق ریختیم. وقتی سال گذشته سقوط کردیم، اشتباهاتی باورنکردنی را مرتکب شدیم. حالا باید مراقب باشیم تا چنین اتفاقی دیگر رخ ندهد. 
ما برگشتیم! و هیچ چیز دیگری اهمیت ندارد. آیا این چیزی نیست که همه ما در زندگی واقعی تجربه کرده‌ایم؟ شالکه احساس است! هیجانی که در بدن جریان دارد! فقط بعضی وقت‌هاست که احساسات سریع‌تر از توپ حرکت می‌کنند. 
آیا به صورت بازیکنان و هواداران پس از پیروزی برابر سن پائولی و صعود به بوندسلیگا نگاه کردید؟ اثری از حامیان مالی و خوشحالی‌های عجیب و غریب مثل مونیخ به چشم نمی‌خورد. خوشحالی و عشق در صورت آنها مشخص بود. 
بعضی افراد در دیگر ورزشگاه‌ها می‌خواندند: شما هرگز قهرمان آلمان نخواهید شد. این آزاردهنده بود. گلزنکرشن فقیرترین شهر در آلمان است. مردم به طور میانگین 16274 یورو در هر سال درآمد دارند. به همین دلیل است که شالکه با 160 هزار عضو تا این حد مهم است. برای این که می‌تواند از آخرین نشانه‌های غرور و افتخار باشد. 
حالا روزهای درخشان در پیش است. ما بار دیگر اشک خواهیم ریخت. ما بسیار اشک خواهیم ریخت. ما از همین امروز از این موضوع خبر داریم. چنین اشک‌های ناراحت‌کننده و چنین خوشحالی‌هایی در هیچ جای دیگر دنیا جز شالکه وجود ندارد.
آلفرد درکسلر / بیلد