فوتبال زیبا و جام قهرمانی؛ قول سنگین یحیی

به گزارش ورزش سه، این یک پروژه است و باید به آن اعتماد داشت. این حرف بازیکنان پرسپولیس است و با توجه به نواقص اولیه و همچنین قرعه سخت باید حق را به آنها داد اما یک دلواپسی دیگر هم در این بین وجود دارد و آن شنیده شدن صدای ولو کوتاه اعتراضاتی است که درچند سال گذشته خبری از آنها در عالم واقعی و فضای مجازی نبود.

یحیی گل محمدی به واسطه شروع عالی در لیگ برتر و آسیا برای خودش مصونیت رسوخ ناپذیری ایجاد کرد اما فصل قبل به واسطه از دست دادن جام و باختن کورس به استقلال، بخشی از این دیوار محکم را فرو ریخته دید. اگر بازی با فولاد در ورزشگاه بودید، متوجه بعضی از اعتراضات احساسی می شدید البته آنقدر زیاد و جدی نبود که بگوییم اکثر هواداران چنین نظری دارند.

 پرسپولیس از 6 امتیاز ممکن تنها 2 امتیاز گرفته و این هفته در شهری بازی دارد که گل محمدی در دو فصل گذشته دو شکست متوالی را در آن مقابل آلومینیوم اراک تجربه کرده است. این تیم حتی در جام حذفی موفق به حذف سرخ ها شد. اتفاقی که همین چند ماه قبل رخ داد. پس باید وضعیت فعلی یحیی روی نیمکت را کاملا حساس ارزیابی کرد. شاید احتیاط بیش از اندازه اش مقابل فولاد برابر آن همه هوادار، ریشه در این محاسبات داشت. فرمول موفقیت در فوتبال ایران در طول این چند سال یک چیز بوده؛ اول گل نخور.

یحیی این بخش را خوب ترمیم کرده و با اضافه شدن بیرو و مدافعان تراز اول، خیالش تا حد زیادی از 50 متر زمین خودی جمع است اما به واسطه نداشتن مهاجم کارساز، در ۲ هفته گذشته بیشترین خسارت ممکن را از خط حمله متحمل شده است.

آنها همیشه بر می گردند 

180 دقیقه و صفر گل زده. سوال این است آیا پرسپولیس و گل محمدی قادر به عبور از این گردنه دشوار هستند یا نه؟ تجربه چند فصل گذشته می گوید؛ بله تا حدود بسیار زیادی.  فوتبالی که یحیی روی آن اصرار دارد با اضافه شدن یکی دو بازیکن، ولو مهاجم به سرمنزل مقصودش نمی رسد. آنها عادت به پاسکاری های متوالی و ساختن مثلث و مربع در کناره های زمین دارند. نگاهی به خط هافبک نشان می دهد که این آمادگی به خاطر تغییرات زیاد، در حالت 90 درصدی نیست. 

اکثر حملات قرمزها در طول چند فصل گذشته، متکی به پاسکاری های چند نفره، در دالان های کناری بوده است. جایی که اکثرا پهلوان، آقایی، سرلک و ترابی از چپ و با شیفت شدن ترابی به راست او با رامین و سیامک و امیری و عالیشاه، این کار را بارها انجام می داد و بعضا گل های زیبایی هم از این طریق به ثمر می رسید. اینک دانیال اسماعیلی فر، سعید صادقی، سروش رفیعی و علی نعمتی به ترکیب اصلی اضافه شده اند. علی نعمتی به تازگی نقش دفاع چپ را ایفا می کند و طبیعتا ترجیح می دهد در اکثر موارد در زمین خودی بماند. او چند بار مقابل فولاد جلو رفت و با سروش و صادقی یا سرلک پاسکاری کرد؟ یا در آن سو همین وضعیت هم برای دانیال و بازیکنان کناری اش رخ داد. اواخر بازی با اضافه شدن عمری کاملا مشخص بود که او با دانیال و ترابی هماهنگی لازم را ندارد. هیچ کرنری هم به دست نیامد و وقتی اینگونه تاکتیک اصلی  قرمزها به بن بست می خورد، تنها ضربات ایستگاهی باقی می ماند که از آن هم نتوانستند بهره لازم را ببرند.

قرعه موثر است به این دلیل

پرسپولیس تنها در بهترین فرم ایده آلش قادر به شکستن لایه های تدافعی تیمی همسطح فولاد است. وقتی از بدشانسی قرعه کشی در هفته های ابتدایی صحبت می کنیم دقیقا موضوع همین است. در انتهای لیگ خواهید دید که ذوب آهن و فولاد چه تیم های مستحکمی در کارهای تدافعی خواهند بود از این رو نباید گل نزدن مقابل این تیم ها، بدون اضافه شدن دو مهاجم خارجی به ترکیب اصلی را لزوما فاجعه دانست. اگر تیم یحیی در پنج هفته ابتدایی بازی های آسان تری را پیش رو داشت و سپس به تیم های مدعی برخورد می کرد قطعا شکل امتیازگیری هایش متفاوت می شد. پس شانس در قرعه را بی اهمیت ندانید. مخصوصا حالا که پرسپولیس تغییرات زیادی را در ترکیب اکثرا تکراری اش ایجاد کرده است.

زمان دهید و اعتماد کنید

درهر حوزه ای چه درعالم روزنامه‌نگاری چه در کسوت هواداری، انتقاد و ایراد گرفتن از هر موضوعی احتمالا ساده ترین کار ممکن است. می شود کلی نقد در مورد این بازی به یحیی و تیمش وارد کرد. اما در این برهه، این کار جز ایجاد انشقاق بین هواداران، کمک دیگری به آنها نمی کند. یک زمانی بحث برسر انتهای زور یک سرمربی و توانایی هایش برای قهرمان کردن است و زمان دیگر انتقاد از وضعیت فعلی.

در مورد گزاره اول هیچ نقدی به یحیی وارد نیست چون درسه سال گذشته دو جام اصلی را برای قرمزها آورده و نمی شود به او ایراد وارد کرد که  در حد قهرمان کردن تیمش در لیگ برتر نیست، اما در بحث دوم با نشان دادن کم و کاستی ها باید زمان را هم لحاظ کرد. هرچه بگذرد، در خط میانی، مخصوصا بین مدافعان کناری و وینگرها هماهنگی بیشتری حاصل می شود و علاوه بر آن با اضافه شدن یورگن لوکادیا و مهاجم دوم (به احتمال زیاد شیخ دیاباته) پرسپولیس به شکل واقعی خودش می رسد.

اگر 2 مهاجم خوب و موقعیت شناس در ترکیب اصلی باشند، طبیعتا ترابی و صادقی به همراه سروش فرصت بیشتری برای بازیسازی و حتی گلزنی دارند. یادمان باشد تیم هایی که می خواهند اصولی و با پاس کاری های پر تعداد از سد لایه های پر تعداد تیم حریف رد شوند، باید هماهنگی بالای نود درصدی بین بازیکنانش باشد.

پرسپولیس در این فصل پیش نیافتاده و اگرمقابل تیمی جلو افتاد آنگاه خواهیم دید که نقشه اصلی آنها در دفاع و ضد حمله چگونه است. آیا بعد از گل زده همانند فصل قبل محتاطانه به عقب می روند و متزلزل در دفاع ظاهر می شوند یا همانند دو سه فصل قبل ترش، به بهترین شکل ممکن بازی را مدیریت می کنند تا خطر زیادی روی دروازه آنها خلق نشود.

پیش از این یحیی گل محمدی نشان داده که در تیمسازی و ارائه فوتبال زیبا به همراه جام گرفتن، توانایی های خاص خودش را دارد. اگر هوادار پرسپولیس هستید بهتر است به قول بیرانوند به پروژه فعلی اعتماد کنید.

غالبا پرسپولیس بعد از گذشت چند هفته ناگهان اوج می گیرد و دیگر پایین کشاندن آنها کار ساده ای نیست. این بار احتمالا گل محمدی نسبت به گذشته، صدای اعتراضات بیشتری را در ورزشگاه و مطبوعات خواهد شنید از این رو باید کمی ریسک را چاشنی کارش کند تا پرسپولیس زودتر همانی شود که در چند سال گذشته بود؛ تیمی که زبان هوادارش به شعار حیاکن رها کن نمی چرخید.