علی ربیعی: کاش امروز تعطیل نبود!
سخنگوی دولت روحانی نوشت: کاش امروز تعطیل نبود. کاش امروز، روز گفتگو پیرامون چگونگی تحکیم بنیادهای دموکراسی در ایران بود. گفتگویی برای حفاظت از ارزشهای صندوق و برای چگونگی تبلور تمایلات و خواسته‌های نسلها از طریق صندوقهای رای.
سخنگوی دولت روحانی نوشت: کاش امروز تعطیل نبود. کاش امروز، روز گفتگو پیرامون چگونگی تحکیم بنیادهای دموکراسی در ایران بود. گفتگویی برای حفاظت از ارزشهای صندوق و برای چگونگی تبلور تمایلات و خواسته‌های نسلها از طریق صندوقهای رای.
متن یادداشت علی ربیعی به شرح زیر است:
به نظر من یکی از مباحث جان‌دار و مهم، کالبدشکافی ۱۲ فروردین، فرصت‌های درون آن، نارسایی‌های تفسیری و نگاه تقلیل‌گرایانه و محدودساز به آن است.
کاش امروز تعطیل نبود. کاش امروز، روز گفتگو پیرامون چگونگی تحکیم بنیادهای دموکراسی در ایران بود. گفتگویی برای حفاظت از ارزشهای صندوق و برای چگونگی تبلور تمایلات و خواسته‌های نسلها از طریق صندوقهای رای.
۱۲ فروردین می‌تواند نماد تقویت هویت ملی و تأثیرگذاری نقش‌آفرینی همه گرایش‌های قومی و فرهنگی در درون ایران بزرگ باشد.
به اعتقاد من، این روز تاریخی‌ترین لحظه حیات سیاسی ملت ایران در چند سده اخیر است. یک رژیم، نه از میان تانک و گلوله و خونریزی و جنگ مسلحانه نه کودتا بلکه با یک حضور مردم و با سبکی کاملا دموکراتیک از میان آرای مردم شکل گرفت.
در دوازده فروردین، روز تاسیس جمهوری اسلامی ایران، نیروی تاسیس‌گری ملت در جریان یک همه‌پرسی بی‌نظیر به منصه ظهور رسید و جمهوری در زهدان پاک، مشروع و منزه یک رفراندوم در پای صندوقهای رای متولد شد و یک قرارداد اجتماعی عظیم شکل گرفت.
آنچه که در ۱۲ فروردین ۵۸ رخ داد، یک سنت، قاعده و یک نهاد است که جاری شدن ارزشهای آن در همه ادوار نباید کمرنگ شده و یا به فراموشی سپرده شود. ۱۲ فروردین، نماد یک نظام "صندوق بنیاد" است.
۱۲ فروردین، همچنین نماد تاسیس و انعقاد یک قرارداد اجتماعی عظیم میان شعار یک دولت، یک ملت آن هم به رای ملت در مقابل نظام پادشاهی بی‌اعتنا به صندوق است.
دوازده فروردین به یک معنا، نوعی تمدن‌سازی نیز محسوب می‌شود. به تمدن سازی، براساس همان معیار که در فرمول جمهوریت واسلامیت متجلی شد.یعنی این که به کمک مردم و با بهره برداری از استعدادهای همه ملت، با عوامل فرساینده تمدنی مقابله کنیم. تمدن‌سازی براساس روح جمهوریت واسلامیت با محور قراردادن نسل های جدید با تنوع گرایشی آنها در حرکت مسیر اجتماعی ایران به سوی آینده شکل می‌گیرد.
اکنون در ۱۴۰۲ به نقطه‌ای رسیدیم که بیم از تداوم با‌کیفیت صندوق بنیاد شدن نظام، روشنی امید را به سایه خواهد سپرد. من معتقدم راه حل تمام نگرانی‌های به وجود آمده به خصوص نگرانی در قبالِ مسائل «خیابانهای پاییزی» و همچنین ایستادگی در برابر تضعیف‌گران ایران، چیزی جز افق گشایی نوین برای جاری کردن روح دوازده فروردین با همان سبک و سیاق پنجاه و هشتی نیست که پیامد منطقی آن، توسعه، مسائل اقتصادی و سرزندگی پرشور جامعه خواهد بود.
دیدگاه تان را بنویسید