ماجرای جنجالی کوچکترین غسال دختر اموات کرونایی +تصاویر دیده نشده

جهادی ها وسط میدانند، همین حالا در موج دوم کرونا که آمار مبتلایان هر روز بالاترمی رود و ویروس کرونا آن روی خودش را به ما نشان می دهد. همین حالا که کرونا دیگرمرزبندی سنی هم سرش نمی شود و اتفاقا روی جوان ترها دست گذاشته و قدرت نمایی می کند.

حالا که پزشکان از سرعت انتشار این ویروس در بدن می گویند، آنها که وسط میدان می آیند فکر همه جا را می کنند، حتی با فکر مرگ هم دست و پنجه نرم می کنند، اما می آیند.

 درست در همین لحظات ؛ درتنورداغ تابستان زاهدان، دختر نوجوان با علم به همه خطرات، داوطلبانه لباس خدمت برتن کرده و برای غسل و کفن اموات کرونایی جهادگر شده است. غسال 16 ساله!

هر طور که حساب و کتاب کنی، حد و اندازه شجاعتش بیشتر از سن و سالش است. و گرنه دختر نوجوان و یکی یک دانه خانواده شهری در زاهدان را چه به غسل و کفن اموات، آن هم امواتی که در ساعت های پس از مرگ  بدنشان هنوز میزبان ویروس کرونا است و تو می مانی معلق میان ترس از تماشای صورت مات از مرگشان و ترس از سرایت ویروس به بدنت.

پیگیر احوالش می شویم، از اینجا تا زاهدان راه طولانی است وگرنه شنیدن کی بود مانند دیدن! حال و روز این دختر جهادگر تماشایی است. لحن صدایش خسته است و می گوید تازه از سالن تطهیر برگشته، صدایش غمگین تر هم می شود وقتی از آمار بالای مرگ و میر در شهرش؛ زاهدان می گوید و باز هم غمگین تر، وقتی می گوید:« جوان ها هم دارند قربانی می شوند، امروز دو خانم جوان را غسل و کفن کردیم.» و ادامه می دهد:«تا همین چند هفته قبل کرونا برای اهالی زاهدان مثل یک شوخی خنده دار بود. حتی وقتی قرار شد مجالس عروسی در تالارها لغو شود بعضی عروسی  خانگی برگزار می کردند. هنوز هم شاید در بعضی از روستاهای زاهدان کرونا جدی گرفته نمی شود و مراسم محلی و عروسی ها برگزار می شود. حالا آمار هر روز بالاتر می رود. در بعضی روزها فقط در زاهدان بیشتر از 10 بیمار کرونایی غسل و کفن می شوند. البته حالا اوضاع فرق کرده و مردم بیشتر ملاحظات بهداشتی را رعایت می کنند، اما هنوز هم آمار بالاست.»

 از اینها که بگذریم می پرسم:" چه شد سر از غسالخانه در آوردی؟ آن هم درست چند ماه بعد از پایان 15 سالگی. نترسیدی؟ خانواده ات مخالف نبودند؟" تعجبمان وقتی بیشتر می شود که از پیشنهاد ویژه پدرش می گوید؛«پدرم پیشنهاد داد و من هم داوطلبانه پذیرفتم.» و ماجرای پیوستنش به جمع تطهیرکنندگان داوطلب اموات کرونایی را روایت می کند؛

«از وقتی پای کرونا به زاهدان باز شد، پدرم با گروهی از بچه های جهادی و هیاتی، کار تغسیل اموات کرونایی را شروع کردند. یک شب که دورهم نشسته بودیم، پدرم ناراحت و کم حرف بود، پیگیراحوالش که شدیم گفت برای تغسیل پیکرخانم هایی که بر اثر کرونا فوت می شوند نیرو کم داریم. می گفت چند نفر از خانم ها را بدون غسل و کفن دفن کردند؛ با همان لباس بیمارستان، بدون نماز. جنازه را با طناب فرستادند داخل قبر و خاک رویش ریختند. اینها را که می گفت اشک در چشماش جمع شد و گفت شیعه علی را اینطوری خاک کنند؟

آن شب تا صبح خوابم نبرد. به حرف های پدرم فکر کردم. می دانستم وقتی او از کمبود نیروی خانم برای تغسیل حرف می زند منظورش این است که من باید به جمعشان اضافه شوم. مادرم که دیابت دارد و می دانستم بابا از همان اول با حضورش مخالفت می کرد. پس مخاطبش من بودم. پدرم برای من فقط پدرنیست، دوست و رفیق است. هیچ وقت از من درخواستی نداشته و مرا به کاری اجبار نکرده است.از بچگی راه درست را با رفتارش به من نشان داده. با رفتارش به من یاد داده دنباله رو راه اهل بیت باشم. یادم نمی آید یک بار برای چادر سر کردن حتی یک جمله هم به من گفته باشد. راه درست را نشانم داد و انتخاب را گذاشت برعهده خودم. این بار هم نوبت من بود که انتخاب کنم.» 

روایت بیم و امید تطهیرکننده  نوجوان

16 ساله هست اما حال و هوای نوجوانانی را دارد که ما دهه شصتی ها تا به حال فقط وصفشان را در روایت های دفاع  مقدس شنیده ایم و بس. راستش فکرش را نمی کردیم در این روزگار دوباره  آن روایت ها تکرار شود؛ حالا تکرار شده اما به بهانه کرونا؛

«آن شب تا صبح به غسالخانه فکر کردم، به کرونا، به پیکر یک مرده کرونایی که همه ازش فراری اند. من به جز پیکرخواهرکوچکم که چندسال قبل وقتی دوسالش هم نشده بود از دنیا رفت، مرده ندیده بودم. به این فکر کردم که حتما پدرم این توانایی را در من دیده، خوشحال شدم که در نگاه پدرم دختر توانمندی هستم. توکل به خدا کردم و از حضرت مسلم کمک خواستم. آخه من در ایام مسلمیه به دنیا آمدم. پدرم مرا بیمه حضرت مسلم کرده است. هر وقت برایم مشکلی پیش می آید از ایشان کمک می خواهم. 

تصمیمم را گرفتم. به پدرم گفتم روی کمک من هم حساب کن. می دانستم منتظر شنیدن این جمله بود. گفت حتما از پسش بر می آیی. گفت می سپرمت اول به خدا بعد هم به اهل بیت.

برای ثبت نام و آموزش رفتم. با ماسک و گان از لای در، داخل غسالخانه را نگاه کردم. چشمم به متوفی افتاد. خیلی ترسیدم وگفتم شب به پدرم می گویم پشیمان شدم و خلاص. آن روز با یکی از دوستانم همراه شده بودم. او گفت توکل به خدا کن. ما با هم شروع می کنیم. به پدرم حرفی نزدم. همه ترس ها و دلهره ها را در دلم مخفی کردم و می دانستم حتما آنها که پدرم مرا بهشان سپرده حتما کمکم می کنند.»

قرار بود منتظر بمانیم تا تماس بگیرند. بالاخره تماس گرفتند و گفتند امروز تعداد فوتی های خانم زیاد است، اگرمی توانید خودتان را برسانید.من رفتم، با بسم الله و با بدرقه مادرم و دعای خیرش.

خانم هایی که آنجا بودند چشمشان که به من خورد تعجب کردند. در حال پوشیدن لباس ها بودم که یکی از خانم ها به بغل دستی اش گفت این دختربچه را کی آورده اینجا؟ صدایم را صاف کردم و گفتم خودم آمدم؛ داوطلبانه. نگاهش خیره ماند به صورتم و گفت داوطلبانه غسال شدی؟ هم سن و سال های تو هنوز  از تاریکی می ترسند، ازاسم کرونا هم فراری اند، آن وقت تو با پای خودت آمدی غسال خانه؟

همان طور که چکمه هایش را به سختی پا می کرد که وارد سالن تطهیر شود، احساس می کرد باید حجت را به من تمام کند و دوباره گفت دخترم، پدر و مادرت مخالف نیستند آمدی غسال خانه؟ می خواهیم مرده را غسل بدهیم، بیمار کرونایی بوده ها! گفتم پدرم هم غسال داوطلب است. به من گفت نیروی خانم کم داریم، من هم آمدم، با دعای خیرمادرم و بدرقه با قرآن. مهر مادری از نگاهش پیدا بود و گفت شیرمادرحلالت دختر!

دمای 45 درجه در غسالخانه

فقط  کافیست لباس های چند لایه ضد آب در غسالخانه و گرمای هوای زاهدان را در ذهنت کنار هم بگذاری و تصویرکنی، از پس همین تصویرسازی ذهنی،هرم گرما می ریزد در جانت. از زهرا می پرسم اولین بار چطور بود؟ ترکیب گرما و ضعف را کنارهم می گذارد و روز اول را روایت می کند؛

«راستش را بگویم آن روز هوا گرم تر از روزهای قبل بود، بیشتر از 40 درجه. همان اول کار وقتی پیکر متوفی را روی سنگ قبر گذاشتیم تمام بدنم خیس آب شد، متوفی پیرزنی بود که وزن بالایی داشت. وزن لباس های محافظ به دلیل تعریق زیاد در بدنم چند برابر شده بود. احساس می کردم دارم درآب راه می روم. فشارم افتاده بود و ضعف شدیدی سراغم آمده بود. راستش اینقدر حالم بد شده بود که فقط می خواستم تمام شود. کار به نیمه که رسید حالم بد شد. از شدت ضعف روی زمین افتادم. خانم ها فکر کردند ترسیدم. کمک کردند بیرون بروم. گفتم نترسیدم، فشارم پایین آمده. آن شب از ناراحتی خوابم نمی برد،از اینکه نتوانستم کاررا تمام کنم.»

در این 6 ماهی که کرونا مهمان ناخوانده مان شده و داغ های بسیاری بر دلمان نشانده، روایت های بسیاری شنیدیم از ایثار و از خودگذشتن ها، اما روایت غسال داوطلب 16 ساله ازمواجهه اش با مرگ و اموات شنیدنی تر است؛«روز دوم تحمل گرما و لباس مخصوص برایم آسان تر شده بود.زیپ کاورمیت را که باز کردم تازه به خودم آمدم، فهمیدم من کجا هستم و قرار است چه کاری انجام دهم. یکی از اموات، دختر 30 ساله ای بود به نام زینب؛ مرا یاد خواهرم انداخت که چند سال قبل از دنیا رفت و نام او هم زینب بود. پدرم تربت کربلا را به من داده بود، گفته بود متوفیان را با ذکر و تربت اباعبدالله(ع)، بدرقه آخرت کنم. قبل از آنکه پیکررا کفن کنیم من تربت کربلا را روی پیشانی دختر30 ساله ریختم. صدای شیون و گریه مادرش سالن غسالخانه را پر کرده بود. کار در غسال خانه آن هم در این سن و سال به من فهماند مرگ چقدر به آدم ها نزدیک است و خودشان خبر ندارند. پدر و مادرم از بچگی ما را هیات می بردند، به برکت همان روضه ها و هیات ها از بچگی عشق و علاقه عجیبی به امام حسین(ع) پیدا کردم که وصف شدنی نیست. لطف امام حسین شامل حالم شد، اگر لطف اهل بیت نبود شاید من در غسالخانه دوام  نمی آوردم.»