بزرگ‌ترین بازنده انتخابات آمریکا کیست؟

نکته‌ای‌ که نشان می‌دهد واقعا صدای اعتراض در آمریکا وجود دارد که چنین رقابت تنگاتنگی را رقم می‌زند. وقتی به یکباره بالغ بر 150میلیون نفر پای صندوق‌های رای رفتند که صد میلیون نفر قبل از روز انتخابات از طریق پست رای ریختند، نشان از شکل‌گیری یک اراده جمعی برای رفتن ترامپ است. از آن طرف تعداد طرفداران ترامپ هم کم نیست که نشان می‌دهد انتخاب ترامپ در 2016 هم اتفاقی نبوده است. موضوع بسیار مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد و باید منتظر صدای افراد جامعه آمریکا باشیم که 2024 درخواهد آمد. از طرفی شاهد جمهوریخواهانی هستیم که از ترامپ به‌دلیل رفتار غیردموکراتیکی که از خود نشان می‌دهد و مایه آبروریزی است، کناره‌گیری می‌کنند. نسبت آرا در ایالت‌هایی که به‌هم نزدیکند و گاهی به جمهوریخواهان و گاهی به دموکرات‌ها رای می‌دهند، نشان می‌دهد که کلا این طرز تفکر و گرایش در آمریکا ریشه دارد و جامعه آمریکا که همیشه دوحزبی بود الان به یک جامعه دوقطبی تبدیل شده و دو جور تفکر و ایده رودرروی هم ایستاده‌اند. هرچند سازوکارهای دموکراتیک داخل آمریکا این اوضاع را مدیریت می‌کند اما واقعیت این است که کرونا باعث شد که تعارض‌های درونی آمریکا بیرون بریزد و مردم رودرروی هم قرار بگیرند. انتخاب خانم هریس به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور درست در یکصدمین سال تصویب آزادی زنان اتفاق افتاده و از این جهت فضایی برای جریان‌های فمینیست و جنبش‌های اجتماعی در آمریکا تلقی می‌شود. دونالد ‌ترامپ هم از سال 1789 که اولین دوره انتخابات برگزار شده، شانزدهمین رئیس‌جمهور تک‌دوره‌ای در مجموعه 45 رئیس‌جمهور آمریکا شد و جو بایدن هم دوازدهمین معاون رئیس‌جمهوری است که توانسته به ریاست‌جمهوری ایالات‌متحده آمریکا دست پیدا کند؛ اگرچه وقفه‌ای افتاد و از خانم کلینتون در انتخابات درون‌حزبی دموکرات‌ها شکست خورد که البته تمام اینها بر فرض‌ پیروزی قطعی جو بایدن است، هرچند تقلاهای ترامپ مارموز هم دور از انتظار نیست که از نظر حقوقی دست و پاهای خود را بزند تا جلوی انتقال قدرت را بگیرد. این ویژگی‌ها در انتخابات آمریکا وجود دارد و البته به نظر نمی‌رسد سازوکار حقوقی به‌گونه‌ای باشد که چون جمهوریخوانان اکثریت دیوان عالی را دارا هستند به ترامپ رای دهند، چون با اینکه از طرف رئیس‌جمهور منصوب می‌شوند اما رئیس‌جمهور نمی‌تواند آنها را برکنار کند و تا آخر عمر یا زمانی که استعفا می‌دهند، قابل برکناری نیستند. بنابراین آنها رای خود را خواهند داد و آبروی حقوقی خود را فدای ملاحظات حزبی نخواهند کرد. در جمع‌بندی انتخابات این دوره آمریکا باید بگویم که بی‌نظیر بود. دوازده دوره انتخابات آمریکا را از 1980 رصد کرده‌ام و این انتخابات ورای هر یازده انتخابات گذشته هم...

از نظر تعداد شرکت‌کننده، هم از طرف نزدیک بودن آرای دو نامزد چه از جنبه مردمی آرا و چه در جنبه الکترال است. این ویژگی‌ها باعث شده که کسی نتواند برنده انتخابات را پیش‌بینی قطعی کند. فضای انتخابات کاملا متفاوت از دوره‌های قبل بود و یک شکاف عمیق را به نمایش گذاشت و به نظر می‌رسد بزرگ‌ترین بازنده این انتخابات ترامپ نیست بلکه دموکراسی در آمریکاست. واقعیت این است که ترامپ نماد یک جامعه معترضی است که به وضعیت سیستم سنتی آمریکا اعتراض دارد. سیستمی که 48 ایالتش براساس اکثریت مطلق آرا، کارت الکترال تعیین می‌کند چه کسی رئیس‌جمهور باشد و درک این موضوع برای مردم نسل جدید که به سیاست‌های داخلی آمریکا معترض هستند، سخت و دشوار است که چرا یک نامزد اکثریت آرای عمومی را به دست می‌آورد ولی الکترال تعیین می‌کند یا تفاوت دو نفر که هر کدام بالای یک‌میلیون رای آورده‌اند اما تنها با 10هزار رای بیشتر، کل کارت‌های الکترال را تصاحب می‌کند، درحالی‌که می‌توانند الکترال‌ها را به نسبت آرایی که آوردند، تقسیم کنند اما کل الکترال‌ها نصیب طرفی که بیشتر رای آورده، می‌شود که کل سیستم را ناکارآمد کرده. تبعیضی که در جامعه آمریکا وجود دارد و 40میلیون نفری که زیر خط فقر هستند، ترامپ را تبدیل یک سمبل و نماد از مشکلات آمریکا کرده و با رفتنش حل نمی‌شود. اگر معنی ترامپیسم بیانگر این باشد که یک عده به سیستم حاکم فعلی آمریکا اعتراض دارند، این واژه با این تعریف درست استولی اگر تعریف مبتنی بر تفکرات خودشیفتگی ترامپ است باید گفت که خودش در این مقوله تک و حتی پدیده است! ترامپیسم به‌معنای واقعیت‌های تلخی که در جامعه آمریکا نظیر نابرابری‌ها و ناکارآمدی‌های سیستم انتخاباتی و موارد دیگری که نیاز به اصلاح دارد که نسبت به آن اعتراض می‌کنند تا صدایشان شنیده شود، واقعیتی است که با رفتن ترامپ از کاخ سفید از جامعه آمریکا محو نمی‌شود.