روشی متفاوت برای نابودی سلول‌های سرطانی

شیمی درمانی می‌تواند به لطف یک روش جدید که ترکیبی از درمان فعلی با ذرات مغناطیسی است و طی آن سلول‌های سرطانی از بین می‌روند تا ۳۴ درصد موثرتر باشد. پژوهشگران کالج دانشگاهی لندن دریافتند که ترکیب گرما و مصرف داروهای شیمیایی روند کار را موثرتر می‌کند. نانوذرات ریز مغناطیسی می‌توانند خودشان را به سلول‌های سرطانی یک تومور متصل کرده و داروی شیمی درمانی را نیز در همان زمان حمل ‌کنند.

وقتی پزشکان یک میدان مغناطیسی بی‌ضرر را به ناحیه‌ای خارج از بدن وارد کنند، این میدان مغناطیسی خواص مغناطیسی نانوذرات را فعال کرده و باعث گرم شدن آنها می‌شود و سلول‌های سرطانی محبوس شده را گرم می‌کند.تحقیقات نشان می‌دهد که این امر به تومور آسیب می‌رساند و آن را در برابر داروهای تجویز شده آسیب پذیرتر می‌کند.

این تحقیقات تاکنون فقط در آزمایشگاه آزمایش شده است اما پژوهشگران می‌گویند یافته‌های اولیه آنها امیدوارکننده است. در این آزمایشات سلول‌های سرطانی پستان، سلول‌های گلیوبلاستوما(سرطان مغز) و سلول‌های سرطانی پروستات موش با استفاده از این روش جدید در یک لوله آزمایش تحت درمان قرار گرفتند.

دوکسورابیسین(Doxorubicin) دارویی شیمیایی که معمولاً در این موارد مورد استفاده قرار می‌گیرد، هنگام آزمایش روش نانوذرات مغناطیسی استفاده شد.

این نتایج که در مجله "Materials Chemistry B" منتشر شده است، نتایج امیدوار کننده‌ای را نشان داد. ترکیب گرما و استفاده از داروی دوکسورابیسین پس از ۴۸ ساعت ۹۸ درصد سلول‌های سرطانی مغز را از بین بردند. اما گفتنی است استفاده از این دارو بدون گرما ۷۳ درصد سلول‌ها را از بین می‌برد.

برای سلول‌های سرطانی پستان، ۸۹ درصد از سلول‌های سرطانی با استفاده از این ترکیب از بین رفته اما در صورت استفاده تکی از دارو این عدد به ۷۷ درصد کاهش می‌یابد.

پروفسور "نوئین تی کی تان"(Nguyen T. K. Thanh) نویسنده ارشد این مطالعه گفت: مطالعه ما نشان دهنده ظرفیت عظیم ترکیب شیمی درمانی با درمان حرارتی ارسال شده از طریق نانوذرات مغناطیسی است. در حالی که این ترکیب درمانی قبلاً برای درمان گلیوبلاستومای سریع رشد یافته مورد تأیید قرار گرفته است اما نتایج ما نشان می‌دهد که این ظرفیت وجود دارد که این روش به عنوان یک درمان ضد سرطان به طور گسترده‌تری مورد استفاده قرار گیرد. این روش درمانی همچنین می‌تواند عوارض جانبی شیمی درمانی را کاهش دهد زیرا تنها بافت سرطانی را مورد حمله قرار می‌دهد نه بافت سالم البته این امر باید در آزمایشات پیش بالینی بیشتر بررسی شود.