سکوت یا بایکوت؛ عارف کجاست؟

چند ماه تا  انتخابات ریاست جمهوری باقی مانده و یکی از کاندیدا‌های احتمالی اصلاح‌طلبان غیب شده است! آن هم کاندیدایی که خیلی پیش از انتخاباتی شدن فضای سیاسی کشور عزم خود را جزم کرده و برای ورود به رقابت‌های ۱۴۰۰ مهیا می‌شود. 

حرف از محمدرضا عارف است که علی‌رغم انتقادات بسیاری که به خاطر عملکردش در شورای عالی سیاست گذاری اصلاح‌طلبان و فراکسیون امید به سوی او روانه می‌شد، به موفقیت در این انتخابات امیدوار بود و خودش را هم بهترین گزینه می‌دید.

او بار‌ها و بار‌ها از ضرورت معرفی کاندیدای خالص اصلاح‌طلب گفته و استفاده از الگوی ۹۲ را زیر سوال می‌برد و هربار هم این طور استنباط می‌شد که با بیان این حرف‌ها فضا را برای کاندیداتوری خود فراهم می‌کند.

در ماه‌های اخیر میزان انتقادات از وضع موجود را افزایش داده بود. او هم شخصا از دولت و عملکرد او انتقاد می‌کرد و هم رسانه نزدیک به خود یعنی آفتاب یزد را به تریبونی برای نقد دولت تبدیل کرده بود.

ضمن آنکه برخلاف سال‌های سکوت، مدام اظهارنظر کرده و از مسائلی مثل آزادی‌های مدنی و سیاسی و موضوعات مورد پسند جامعه که عموما در دوران انتخابات بیشتر بیان می‌شود، می‌گفت.

همه این‌ها، اما یکباره متوقف شد! این روز‌ها خبری از آقای عارف نیست و در گمانه‌زنی‌های انتخاباتی رسانه‌های این جریان نیز نام عارف به چشم نمی‌خورد. آخرین باری که کسی از کاندیداتوری عارف گفت، سوم دی ماه بود که حسن رسولی از چهره‌های نزدیک به وی به مهر گفته بود: «آقای عارف در سال ۹۲ در فهرست داوطلبان انتخابات ریاست‌جمهوری قرار داشت و تنها اصلاح‌طلب حاضر در آرایش انتخاباتی آن زمان بود که بنا بر مصالح ملی و در تبعیت از رهبری اصلاحات و خرد جمعی اصلاح‌طلبان به نفع روحانی کناره‌گیری کرد. نظر شخصی بنده این است که او [عارف]داوطلب انتخابات می‌شود، اما اینکه این حدس به یقین تبدیل خواهد شد، هم باید از او سؤال کرد و هم مقداری جلو رفت تا افق انتخابات شفاف‌تر و روشن‌تر شود».

اگر چه به ادعای برخی رسانها و یا چهره های منتقد عارف، او ظرفیت چندانی برای پیروزی در انتخابات و رای آوری ندارد، اما بالاخره یکی از چهره‌های شاخص اصلاح طلبی است.

این روز‌ها دیگر نه عارف حرفی می‌زند و مصاحبه‌ای با رسانه‌ها دارد و نه چهره‌های سیاسی نزدیک به او درباره انتخابات چیزی می‌گویند. اصلاح‌طلبان در سایر طیف‌ها نیز سرگرم کار‌های حزبی خود بوده و توجهی به او ندارند. وضعیت نهاد اجماع ساز جدید که جای شورای عالی سیاست گذاری را خواهد گرفت هم اصلا معلوم نیست. هر خبری هم که از عارف شنیده می‌شود، از سوی رسانه‌های اصولگرا است. این وضعیت تا جایی پیش رفته که سایت خبری اصلاح طلب انصاف نیوز، چندی قبل در یادداشتی، عارف را «نامزد اجباری» نامید.

انصاف نیوز در آن یادداشت به قلم علیرضا ایمانخانی نوشته بود: «فقط ایشان است که حاضر است قربانی مطامع دیگران شود، ولی نه نگوید، ایشان است که دوست ندارد با خیر گفتن دردسری برای ژن خوب ایجاد کند. ایشان است که دوست دارد فرد از پیش باخته اصولگرایان شود تا بگویند انتخابات رقابتی بود و اتفاقا معاون اول خانمی که همشهری او نیز بود را شکست دادیم. فقط اوست که می‌خواهد با این کار بخشی از اصلاح طلبان را وادار به شرکت و دادن نامزد در انتخابات کند. حالا باید به این جمله فکر کرد که انسان ترسو هزاران بار از انسان بد مخرب‌تر است. زیرا انسان بد اندیش برای همه عیان است، ولی انسان ترسو و محافطه کار جهت حفظ شرایطش به بسیاری لطمه وارد می‌کند. آقای عارف تا دیر نشده و اندک اعتبار و آبرویی داری جایگاه دیگری برای خود انتخاب کن تا نامزدی ریاست جمهوری!»

حالا معلوم نیست که مجموعه اصلاح‌طلبان تصمیمی مبنی بر حذف محمدرضا عارف از بین گزینه‌ها گرفته‌اند؟ یا اینکه خودش به این نتیجه رسیده وارد انتخابات نشود؟ اگرچه با توجه به رویکرد پیشین وی که به آن اشاره شد، صرف نظر کردن از کاندیداتوری در این انتخابات بعید به نظر می‌رسد. ضمن اینکه با توجه به نامشخص بودن وضعیت نهاد اجماع ساز و بلاتکلیفی سایر گزینه‌ها حذف عارف از گردونه انتخابات نیز چندان معقول نیست. با در نظر گرفتن این نکات است که میتوان استنباط کرد آقای عارف خیلی چراغ خاموش به فعالیت‌های خود ادامه داده و برای انتخابات مهیا می‌شود. نتیجه این فعالیت چراغ خاموش چیست و چه هدفی در پس آن نهفته، موضوعی است که قاعدتا بعدتر مشخص خواهد شد.